Situatie: Lucy is bezig met huiswerk van haar cursus Nederlands. Ze heeft vier A4-tjes met werkwoordsvervoegingen in de vorm blazen-blies-geblazen voor zich. Ik wil haar helpen met wat de bedoeling is aan de hand van het werkwoord blaffen.
CasaSpider: "Het hele werkwoord is blaffen. De tegenwoordige tijd is..."
Lucy: "Ik blaf, jij blaft."
CasaSpider: "Okay, en de verleden tijd van blaffen is..."
Diana (5) is haar voor: "Waf! Waf!"
Doek.
Allereerst, het is gelukt met het nummerbehoud. Om iets voor elf uur vanochtend is mijn telefoonnummer overgegaan van KPN/Hi naar T-Mobile. Het is gewoon heerlijk. Jammer voor Luchiano (013) is dat zijn abonnement niet per 2 september eindigt, maar pas op 18 oktober.
Nu ja, dan krijgt hij zijn HTC Desire S of Sensation juist voor zijn verjaardag en dat is ook leuk. In het algemeen geldt dat het aangaan van een verbintenis aanmerkelijk gemakkelijker verloopt dan het verbreken ervan.
Daar heeft Diana (5) voorlopig geen last van. Zij heeft haar eigen running-gag ontwikkeld. Die gaat zo:
Diana: "Mama?"
Aangesprokene: "Ja, Diana."
Diana: "Is het al bijna nacht?"
Aangesprokene: "Nee, het is pas middag."
Diana: "Oh. Is het al bijna nacht?"
Dit herhaalt zich vervolgens een keer of 88. Het had zomaar een grap van Johnny Kraaykamp sr. (19.04.1925 - 17.07.2011) kunnen zijn. Tot slot een tip voor muziekliefhebbers in bezit van iPhone of Android-toestel: Radio Soulwax!
Download de app voor iPhone of Android en vervolgens een van de bestanden die goed zijn voor een uur lang muziek-mixen, zie 3voor12 voor meer info. Ik ben begonnen met Introversy, een mix van intro's. Lekker om naar te luisteren en ook leuk om naar te kijken, alle gebruikte platenhoezen komen voorbij met geinige animaties. Vanaf morgen ga ik ze in de trein beluisteren.
Eigenlijk zijn de jongens van Rijen C4 aan de beurt, de foto's van de verloren wedstrijd van gisteren tegen Baronie C4 staan online. Maar ik heb geen zin om het verslag vandaag te schrijven. We gaan het hebben over het puntenrijbewijs. Daar kan ik me zo kwaad over maken, hè. Voordat mensen denken: "Sjongejonge CasaSpider, er zijn belangrijkere zaken op de wereld", bedenk dan dat het aanzetten van emoties onderdeel is van het vertellen van een verhaal.
Witheet (sic!) word ik van de kritiek op de mogelijke invoering van een puntenrijbewijs. Wat is de grote kracht van een puntenrijbewijs? De bestuurder weet precies waar hij aan toe is. Na zoveel overtredingen van die en die categorie is het einde oefening en mag men opnieuw op examen. Bumperkleven, door rood rijden, rechts inhalen, te hard rijden, met een slok op rijden... de teller loopt. Bijkomend voordeel is dat mensen met teveel geld eenzelfde behandeling krijgen als het plebs. Schudt men nu eenvoudig 800 euro uit de mouw om even 200 te rijden, met een puntenrijbewijs is dat snel afgelopen. In Duitsland doen ze het al eeuwen.
In een dorpje ergens in Italie gaat men een stapje verder. Daar krijgt een militair die uit de kast kwam geen nieuw rijbewijs. De autoriteiten beschouwen zijn homosexualiteit als een psychische aandoening die de verkeersveiligheid in gevaar brengt. Een echt mannelijke collega bij Brabant Water vindt dit niet ver genoeg gaan: "Helemaal mee eens, ze rijden als vrouwen en die moeten ook geen rijbewijs kunnen krijgen."
"No Ma'am!", zei Al Bundy lang geleden al. Bij het Eurovisie Songfestival overweegt men ook een puntenrijbewijs in te voeren. De 3JS hebben volgens verwachting gepresteerd en zijn gestrand in de halve finale. Het is de zevende achtereenvolgende keer dat Nederland niet in de finale staat. Hier past maar één straf, heel Nederland moet zangexamen doen.
Zaterdagavond is het zover, de finale van het Eurovisie Songfestival. Elk jaar heb ik een favoriet, maar helaas voor haar (het is altijd een vrouw) eindigt zij steevast ergens in de achterhoede. Dit jaar is dat best sneu voor Kati Wolf uit Hongarije die het lied Szerelem miért múlsz ten gehore brengt. Volgens Google Translate betekent dit "Liefde is de reden waarom múlsz", duidelijke taal. In het Engels zingt ze echter "What about my dreams". Boeien! Wat Kati ook zingt, het is alsof er een engel in mijn oor pist.
Graag heb ik het een keer met haar over het puntenrijbewijs.
Yes Ma'am!
Regelmatig maak ik 's morgens meteen na aankomst op het werk een praatje met de buren in de GIS-kamer. Zij beheren het Geografisch Informatie Systeem dat wat mij betreft Barney mag heten via de associatie GIS => TomTom => BamBam => Barney. Barney is de buurman van Fred Flintstone.
"Hoe gaat het, Pieterjan?", vraag ik aan Pieterjan Wintjes.
"Oh, goed hoor", antwoordt Pieterjan.
We praten wat over WION dat staat voor de Wet Informatie-uitwisseling Ondergrondse Netten. Netbeheerders moeten hun leidingen volgens een bepaalde manier registreren en informatie voor een perceel binnen 24 uur aan het Kadaster kunnen leveren als een grondroerder, dat is iemand die in de grond roert, daarom vraagt. Boeiuh! Lees Wikipedia er maar op na. Brabant Water is een netbeheerder.
Pieterjan: "Het aantal aanvragen voor WION loopt op."
CasaSpider: "Hoe komt dat?"
Pieterjan: "Omdat de boetes flink verhoogd zijn, als je gaat graven zonder WION-melding."
CasaSpider: "O ja? Om hoeveel aanvragen gaat het nu dan?"
Pieterjan: "Zo'n 350 per dag. Een jaar geleden waren het er nog geen 200."
Pieterjan: "Maar we moeten ook de pieken aankunnen."
CasaSpider: "Hoe hoog zijn de pieken?"
Pieterjan: "Nou, laatst hadden we er 440."
Nu weet ik dat Pieterjan musicus is en als gitarist in de band Black Sell speelt...
CasaSpider: "440? Waar denk jij aan bij het getal 440?"
Pieterjan: "Euhm... aan Hertz."
CasaSpider: "Precies! En wat is 440 Hertz?"
Pieterjan: "Dat is de toonhoogte van de A waarmee instrumenten worden gestemd."
Zo is het maar net. De begeleidingsband van de befaamde zanger uit de Dominicaanse Republiek Juan Luis Guerra heet daarom zelfs 440, in het Spaans uitgesproken als Cuatro-Cuarenta (Vier-Veertig).
Nooit meer vergeten hè, die 440.
Het was een tip van mijn zwager Luuk uit Borkel, maar een goede tip geeft men graag door. Komtie: spotify.com! Wat is Spotify? Wikipedia zegt er het volgende over (bron):
Spotify is een Zweeds bedrijf, opgericht in 2006 dat muziek als stream aanbiedt. De gebruiker kan uit een database van miljoenen nummers bepalen welke muziek hij wil luisteren. Om opbrengsten te genereren wordt de uitzending door reclame onderbroken, maar tegen betaling is dit afkoopbaar. De dienst wordt gezien als alternatief voor iTunes.
Spotify is opgericht door Daniel Ek en Mark Lorentzon in April 2006. De naam "Spotify" is ontstaan uit de twee woorden Spot en Identify. Hiermee wil het bedrijf zeggen dat je het nummer dat je allang vergeten was, spot, identificeert. Dan kun je weer van dat ene nummer genieten. Hun motto toen ze begonnen waren, is dat iedereen straks alle nummers kan beluisteren. Het bedrijf heeft nu ruim 200 werknemers (NRC, 6 november 2010) en hun applicatie is sinds 18 mei 2010 in Nederland beschikbaar.
Installeren is een fluitje van een cent en voor alle duidelijkheid, het is gratis en voor niets. Ik zocht even op "Adolescentes" en belandde bij het album La Mega Mezcla van Alex Sensation & Friends. Lekkere muziek, man. En dit is pas het begin.
Daniel Ek, Mark Lorentzon en zwager Luuk zijn de mannen van woensdag 9 maart 2011.
Situatie: Luchiano (013) en ik kijken naar een versie van Cinderella, Assepoester. Het is een bijzondere versie. Opvallend is dat Assepoester minder knap is dan één van de stiefzussen.
CasaSpider: "Poeh, die zus van Assepoester is knapper dan zij."
Luchiano: "Ja, dat is gek."
Even later voegt Lucy zich bij ons en Luchiano vertelt haar dat de stiefzus knapper is dan Assepoester.
Lucy: "Ja, dat heb je soms."
Lucy vervolgt: "Haha, kijk naar hoe lelijk ik ben en toch heeft je papa me uitgekozen."
Luchiano: "Ja, maar jij hebt geen knappere zussen."
Doek.
Vrijdag 17 december 2010 overlijdt Don van Vliet, beter bekend als Captain Beefheart, aan de gevolgen van jarenlange Multiple Sclerose. Eind jaren '70 leerde ik Captain Beefheart kennen, nou ja zijn muziek dan, door mijn grote fascinatie voor Frank Zappa. Van Frank Zappa verzamelde ik alles wat los en vast zat, voor mij is en blijft hij The Man qua muziek. Ook al luister ik er nu vrijwel nooit meer naar, haha.
Captain Beefheart was een vriend van Zappa en is behoorlijk door hem beïnvloed. Als Zappa-fan koop ik Beefheart's meesterwerk Trout Mask Replica, een dubbelalbum. Het heeft in mijn herinnering een rode hoes en staat hier op zolder. Eerlijk gezegd kan ik me er geen nummer van herinneren en er nu een afspelen gaat niet. Luchiano (013) heeft nog nooit een pick-up bediend, Diana (4) kent het hele bestaan er niet van en wij hebben er geen.
Zonder het verleden te idealiseren, maar wat zat er toen toch veel meer in de muziek. Lees maar eens een boek over het leven van Frank Zappa, over optredens in de Star Club in Hamburg waar ook de Beatles optraden. Het is van een andere orde dan pak hem beet Coldplay. Zelfs de namen van Zappa's kinderen ken ik nog: "Moon Unit, Dweezil en Ahmet Emuukha Rodan". Het zijn ook wel bijzondere namen. Of Captain Beefheart kinderen heeft en zo ja, hoe die heten... ik heb geen idee.
Captain Beefheart speelt op twee Zappa-albums mee: Hot Rats (1969) en Bongo Fury (1975). Vooral Hot Rats is een geniaal album, misschien wel het beste van Zappa. De combinatie met de briljante violist Sugar Cane Harris in Willy the Pimp (YouTube) is een weergaloze. Overigens doet ook de beroemde violist Jean-Luc Ponty mee in het nummer It must be a Camel.
Terug naar Don van Vliet, Captain Beefheart. Als je hem wilt horen zingen, luister dan naar The Torture Never Stops (YouTube) van eerdergenoemd album Bongo Fury. Een van de comments onder de video springt eruit: "My parents listened to this song during my conception.? It gave me curly hair!"
Aan het eind van het jaar 2010 heeft een creatieve kunstenaar de wereld verlaten. Hij ruste in vrede.
Bronnen: Wikipedia Engels en Nederlands
Subtitel: Zóóó!
CasaSpider is bij Brabant Water op weg naar een sectieleider en loopt langs de kamer van de ontwikkelaars. De deur staat open. Hubert en Anja zitten op hun plaats. CasaSpider besluit de ontwikkelaars even te groeten en loopt de kamer in.
CasaSpider: "Goedemorgen, ontwikkelaars!"
Hubert & Anja: "Goedemorgen, DBA."
Midden in het blikveld van CasaSpider staat een grote kerstboom met brandende lampjes erin.
CasaSpider: "Zóóó!"
Hubert: "Wat, jullie hèbben geen kerstboom? Die moet je wel bestellen. Bij ons doet Anja dat."
CasaSpider: "Hoezo hèbben wij geen kerstboom?"
Hubert: "Nou, als iemand bij het zien van onze kerstboom 'Zóóó!' zegt, maak ik daaruit op dat die zelf zeker geen kerstboom heeft.
Er ontstaat een hevige discussie over het gebruik van 'Zóóó!'.
Dan komt de zojuist in dienst getreden ontwikkelaar Leon binnen.
We besluiten de kwestie aan hem voor te leggen door de scene na te spelen.
Als we klaar zijn kijken Hubert en CasaSpider Leon verwachtingsvol aan.
Maar Leon geeft geen sjoege.
Hubert en CasaSpider vervolgen hun spelletje woordschaak.
CasaSpider: "Nou Hubert, stel jij gaat naar een receptie..."
Hubert: "En ik zie daar een mooie vrouw..."
CasaSpider: "Precies. Jij ziet een hele mooie vrouw en zegt 'Zóóó!'"
Hubert: "Ja, en dat haar man dan zegt: 'Jij hèbt zeker geen mooie vrouw.'"
Hubert: "Haha, ik moet je toch gelijk geven over die kerstboom!"
Doek.
(Met excuses voor het veelvuldig gebruik van accenten. Accent is het systeem dat door de ontwikkelaars is gebouwd en wordt onderhouden)
Situatie: In een droomwereld loop ik door de woonkamer van CasasPa in Dommelen.
Daar staat een grote bruine kast met een glazen vitrinegedeelte.
Het is een mooie, ouderwetse kast afkomstig van mijn opa en oma van moeders kant.
Achter het glas zie ik een bakje staan.
Het is een eenvoudig glazen kommetje en daar zitten witte dingetjes in, ongeveer ter grootte van een mossel. De dingetjes drijven in een soort van olie.
Subtitel: De zilveren lepel
Graag wil ik zo'n dingetje proeven, maar besef onmiddellijk dat je die dingetjes met iets van zilver uit het kommetje moet halen. Bijvoorbeeld met een zilveren lepel. Ik weet niet precies waar de zilveren lepels liggen en loop naar CasasPa om er een te vragen.
"CasasPa, heb jij een zilveren lepel voor mij om een van die witte dingetjes te proeven?", vraag ik.
CasasPa rommelt wat in de keukenla en haalt een merkwaardig gevormde gebaksvork tevoorschijn, met drie lange tanden. Erg onpraktisch om witte dingetjes mee uit een glazen schaaltje te halen.
"Nee, dat lijk mij niet zo handig", zeg ik en vraag nogmaals: "Heb je niet een zilveren lepel ofzo?"
CasasPa rommelt weer wat in de la: "Is dit iets?"
Deze keer heeft hij een knoflookpers in zijn handen, zet zijn nagel op het zeefgedeelte en beweegt dat een beetje heen en weer. Men moet wel erg handig zijn om op die manier een wit dingetje te grazen te nemen.
Langzaam begin ik wanhopig te worden.
"Maar heb je dan niet een zilveren lepel?", vraag ik voor de zoveelste keer.
"Ja, dan kun je het beste een zilveren lepel nemen", antwoordt Casaspa terwijl hij een andere la opentrekt en me een prachtige zilveren lepel overhandigt, van een design dat ik niet eerder in zijn huis heb gezien.
Doek.
We zijn op weg naar de Biergrens in Baarle-Nassau. Op de radio klinkt So Lonely van The Police. Een nummer dat in 1978 het levenslicht zag, maar pas bij de re-release in 1980 hoog op de hitparade terechtkwam.
Luchiano (12) luistert met belangstelling, destijds vond hij Message in a Bottle geen slecht nummer. Deze keer is zijn commentaar: "So lonely? Ha, nu versta ik het pas. De hele tijd hoorde ik: "SIM only, SIM only!"
The Police - So Lonely (Veronica Countdown September 1979, YouTube)
We schakelen live over naar de tweede halve finale van het Songfestival in Oslo. Na de sensueel zingende Zweedse Anna Bergendahl met This Is My Life is het de beurt aan Azerbajan. Zangeres Safura wordt aangekondigd met het lied Drip Drop. Geweldige titel. Daar staat ze in een blauw, kort gewaad op een trap. Eindeloze benen, mooi gezicht en golvend haar. Nog voordat ze een noot gezongen heeft...
Zeg maar dag Sieneke.
Situatie: Luchiano (12) staat na het douchen in zijn onderbroek halverwege de trap met zijn rechterhand in de lucht. CasaSpider kijkt naar hem vanaf de eerste verdieping.
Luchiano: "Pap, zie je dat?"
CasaSpider: "Wat?"
Luchiano: "Onder mijn oksel, dat haar!"
CasaSpider kijkt eens goed en ziet inderdaad een bruinig wolkje onder de oksel van Luchiano.
CasaSpider: "Veel man, gefeliciteerd."
Luchiano: "Ja hè, en van die afstand!"
Naspel, wel een beetje vies praatje op Eerste Paasdag.
We zitten beneden aan tafel en vertellen het voorval aan Lucy.
Luchiano heeft nog een uitsmijter:
"En op mijn ballen heb ik zes haren. Maar één daarvan is wel zoooo lang!"
(Wijst ongeveer tien centimeter aan)
Doek.
Diana (3) heeft een fascinatie ontwikkeld voor Schotland en wij hebben geen idee waar die vandaan komt.
"Waarom hou jij zo van Schotland?", vraag ik.
"Omdat ik daar naartoe wil", zegt ze dan.
"Maar hoe ken jij Schotland en hoe ziet het eruit?", ga ik door.
"Bruin", luidt het logische antwoord.
Haar broer Luchiano (12) heeft zijn plaats hier wel gevonden. Hij luistert vaak naar Brabant, het mooie lied van Guus Meeuwis (lyrics). "Telkens als ik Brabant hoor, dan wordt mijn hart geraakt." Een van de (vele) leuke kanten van Luchiano is dat hij zijn zusje zoveel mogelijk dingen wil leren. Soms zijn dat dingen die ze van mij nog niet persé nu hoeft te weten, maar meestal is het wel nuttig.
Uiteraard moet ze ook Brabant leren zingen en samen zijn ze al een heel eind op weg.
Luchiano begint: "Maar de mensen ze slapen, de wereld gaat dicht..."
Diana valt in: "En dan denk ik aan Schotland, want Schotland nog licht."
Binnenkort een optreden van Guus in Schotse rok.
Subtitel: Een goed begin maar een slecht eind
Situatie: De ICT-afdeling van Brabant Water. CasaSpider loopt achter Ton (SAP-man) aan richting een tussendeur en ziet twee dames zijn kant op komen. Ton glipt snel voor de dames door de deur. CasaSpider wacht en laat de dames galant passeren. Zo is hij nu eenmaal.
CasaSpider: "Dames eerst, zeg ik altijd."
De twee dames kijken blij. Dame #1 heeft de initialen MV en dame #2 LvD.
Dame #1: "Oeh, dan moet ik me ook als een dame gedragen."
En stapt parmantig.
CasaSpider: "Het werd tijd!"
Dame #2 lacht.
Dame #1 draait zich om en doet soldaat met machinegeweer na.
Doek.
Op de bonusfoto ziet men CasaSpider achter een prachtig Brabant Water katheder met verlichting die goed bij zijn overhemd kleurt terwijl hij het zojuist beleefde voorval op smakelijke wijze aan het voltallige personeel vertelt.
Situatie: Koffie-corner bij Brabant Water. Een man van een jaar of 55 wacht op zijn kopje koffie. Ondertussen trommelt hij ritmisch met zijn vingers op de deurpost.
CasaSpider: "Goedemorgen. Dat klinkt muzikaal."
Man: "Muzikaal of irritant?"
CasaSpider: "Ik zeg muzikaal."
Man: "Mijn vrouw vindt dat dus irritant."
CasaSpider: "Ja, maar hoeveel jaar..."
Man: "Haha, ja 25 of 30 jaar."
CasaSpider: "Gek is dat hoe dingen die eerst leuk waren na zo'n tijd irritant worden. Gebeurt dat ook wel eens andersom?"
Man: "Haha, nou ik heb het nog niet meegemaakt!"
Doek.
Hoe schaarser een goed, hoe hoger in het algemeen de prijs. Het is niet noodzakelijk zo dat iets wat nu schaars is ook altijd schaars blijft, of liever gezegd kan de behoefte veranderen. Op dit moment heet olie het zwarte goud maar als morgen op rendabele wijze energie uit water of lucht gewonnen wordt is dat snel afgelopen.
Eind jaren '70 kwam ik als Utrechtse student in aanraking met de muziek van Frank Zappa en zijn band The Mothers of Invention. "Great minds think alike", jammer alleen dat ik uiteindelijk veel meer LP's van Zappa heb gekocht dan andersom. Zappa (21.12.1940 - 04.12.1993) was een fenomeen, zowel qua muziek als qua maatschappijbeeld. Zijn Amerikaanse landgenoten vergeleek hij met groente, omdat ze niets anders deden dan zich te laten groeien (Call any Vegetable).
Alle LP's die Zappa uitbracht kocht ik en tegelijkertijd groef ik mij een weg in het verleden, richting de eerste albums die door een conflict met de platenmaatschappij niet meer op de markt kwamen. Het betreft de albums Freak Out, Absolutely Free!, We're only in it for the Money, Lumpy Gravy en Cruising with Ruben & The Jets. Vooral de drie eerstgenoemde staan erg hoog aangeschreven, ik moest en zou ze hebben.
Via via kwam ik in contact met een student Muzikologie, een aardige vent die enorm veel Zappa-materiaal in zijn bezit had. Voor 75 gulden per stuk, een enorm kapitaal in die tijd, kocht ik de drie eerste Zappa-albums. Verder had de student een aantal bootlegs op tape die ik mocht kopieren. Het betreft onder andere een legendarische opname van een concert in Ahoy, november 1971. Daar vertolkte Zappa zijn lied Sofa in het Nederlands: "Geef mij wat vloerbedekking onder deze vette zwevende sofa" (YouTube). Als het publiek dit in de gaten krijgt breekt het de tent af. Nou ja, een beetje dan.
En dat bedoel ik nu, anno 2009 is deze enorm zeldzame en prachtige bootleg gewoon voor iedereen beschikbaar! Alleen de beelden ontbreken er nog aan. Hetzelfde geldt voor eerdergenoemde ontzettend zeldzame LP's, inmiddels heb ik ze allemaal op MP3. De investering van destijds in de langspeelplaten heeft eenzelfde rendement als aandelen AEX de afgelopen lente.
Tot slot een nummer van een van Zappa's beste LP's, Overnite Sensation. Het is een live-opname uit 1979 van Dinah-Moe Humm en gaat over een zogenaamde klaarkomweddenschap. Uiteindelijk maakt het niet uit wie er wint, feitelijk is het zelfs een win-win situatie. Dat zijn de beste. Wellicht is er sprake van een generatiekloof, maar lopen er tegenwoordig nog muzikanten van het kaliber Frank Zappa rond?
O ja, zes jaar geleden schreef ik rond deze tijd ook over Frank Zappa. Het gaat over schoenen.
Situatie: Luchiano (11) en CasaSpider kijken naar Studio Sport. De wedstrijd ADO Den Haag tegen FC Utrecht staat op het punt van beginnen. Belangrijke info: Luchiano is een van de kleinste kinderen van het Beatrix College. Hij meet 1.40 meter.
Intro Studio Sport: "ADO beschikt over de boomlange spits Bogdan Milic. Een schril contrast met Dries Mertens van FC Utrecht die met zijn 1.64 de kleinste speler van de Eredivisie is."
Luchiano: "Dat is net als ik..."
CasaSpider kijkt hem vragend en enigszins fronsend aan.
Luchiano: "... als ik later groot ben."
Luchiano: "Haal die grijns van je gezicht af en dit schrijf je niet op."
Luchiano: "Ik heb ook een privéleven."
Doek.
Op 15, 16 en 17 augustus 1969, jawel veertig jaar geleden, vond het befaamde en legendarische Woodstock Festival plaats. De Belgische quizvraag van de dag luidt: "Waar werd het Woodstock Festival gehouden?" Neen beste Nederlanders, niet in Woodstock maar wel in Bethel (NY). Oorspronkelijk was Woodstock (NY) de aangewezen plaats maar zij trokken zich terug.
Hoe dan ook blijft het festival Woodstock heten en dat bekt ook een stuk beter dan Bethel dat te veel aan zogenaamd gezonde margarine doet denken. Waar was ik ten tijde van Woodstock 1969? Geen idee! Waar ik de maanlanding een maand eerder nog bewust meemaakte, kennelijk waren mijn ouders eerder wetenschappers dan rockers, kwam Woodstock mij pas ergens begin 70'er jaren ten gehore, waarschijnlijk door en bij vriend Paul Janssen die toevalligerwijs op 16 augustus jarig is. Wel een muzikale dag, precies in het midden van Woodstock en ook nog eens de sterfdag van Elvis in 1977. Gefeliciteerd Paul!
Omstreeks 1973, 1974 begon ik mij muzikaal te ontwikkelen, met dank aan bovengenoemde Paul. De eerste muziek die wij voor de Godsdienstles samen beluisterden was Tommy van The Who, een geweldige groep die ook op Woodstock present was. Toen ik later de Woodstock LP's beluisterde waren mijn grote helden Santana (Soul Sacrifice), Jefferson Airplane (White Rabbit) en vooral de magistrale Jimi Hendrix (Star Spangled Banner).
Woodstock was een ongeëvenaard festival, welk een line-up, met zijn ongeveer 500.000 bezoekers die spontaan op dezelfde plek bijeen kwamen. Vantevoren was met slechts een man of 50.000 gerekend. Toch verliep het festival zonder problemen, er was geen geweld en de menigte voelde zich verbonden. Zozeer dat de ongemakken, immers het terrein was niet berekend op zoveel mensen, voor lief werden genomen. Tijdens Woodstock lieten twee mensen het leven en werden drie baby's geboren, normale cijfers voor een dergelijke mensenmassa gemeten over drie dagen.
Van de LP's herinner ik me de Stop the Rain liederen die de menigte spontaan inzette toen het begon te hozen. Ik lees de herinneringen van een bezoeker die vertelt dat het festival iedereen die er aanwezig was heeft veranderd. Hem staat nog goed bij hoe Country Joe & The Fish zijn Fish-cheer op het podium veranderde in Fuck. Joe: "Give me an F!" Crowd: "F!" Joe: "Give me a U!" Crowd: "U!" Waarna de schrijver besluit met: "Then, at Joe's prompting, we all shouted out the F-word together. Some couples in the crowd reportedly started having sex right on the spot."
Tot slot op video, de boer die zijn terrein ter beschikking stelde en zich excuseert voor de gebrekkige omstandigheden met aansluitend Jimi Hendrix die Voodoo Child speelt.
El Sapo (51)1. Tandartsverhaaltje
Lekker is dat toch, een dagje vrij. Zelfgemaakte koffie uit een ouderwets koffiezetapparaat smaakt beter dan automatenkoffie. Woensdagmorgen moet ik naar de tandarts, het is mijn eerste bezoek sinds we naar Nederland zijn verhuisd. Tandartsen en kappers zijn mensen waar men vertrouwen in moet hebben, niet iedereen kan mijn tandarts of kapper zijn.
Daarom mag Luchiano begin juli als proefkonijn dienen. In het pand aan de Hoofdstraat verwacht ik een oudere man aan te treffen maar tot mijn verrassing blijkt de tandarts een vrouw van een jaar of 35 te zijn: Debby den Toom. Zij doet haar werk zonder veel poespas en dat spreekt mij wel aan. Luchiano heeft één gaatje en daarvoor mag hij vanmiddag terugkomen.
Kauwgum kauwend in de auto op weg van Den Bosch naar Rijen over de A59 voel ik ineens wat harde stukjes in mijn mond. Ik vraag mij af of het de kauwgum is of een eruitvallende vulling. Dat laatste is het geval. Na de eerdere ervaring met Debby durf ik wel een afspraak te maken en die is dus vanmorgen.
Wat een verschil met de tandartsen die ik op Curacao heb bezocht. Die begonnen bijna altijd over het verwijderen van tandsteen hetgeen meestal in twee sessies gebeurde. Aan het echte werk zoals het bekijken van vullingen kwamen ze nooit toe. Ik lig nog nauwelijks achterover bij Debby in de stoel of ze noemt al in tandartscode twee kiezen op. Dan begint ze zonder aankondiging met de hoektand waar de vulling uit verdwenen is, zonder verdoving!
Ik bal mijn vuisten krampachtig en voel me als het slachtoffer in de film Marathon Man. Het valt alleszins mee en een kwartier later zit er een puike nieuwe vulling in de hoektand. Vakwerk. Nu nog een afspraak maken voor het vervangen van twee vullingen in de kiezen van de onderkaak. "Die worden toch wel verdoofd?", vraag ik ietwat benauwd. Ze kijkt me meewarig aan en zegt: "Als u dat wilt."
2. Google Calendar Sync
Het is me allemaal wat. Iets anders, al een hele tijd gebruik ik consequent de Calendar functie van Outlook om mijn afspraken in bij te houden. Outlook is eenvoudig te synchroniseren met mijn mobieltje en zo staan daar altijd de actuele contact- en calendergegevens in.
Er zijn ook afspraken die men elders maakt als men Outlook niet bij de hand heeft. In zo'n geval noteer ik de afspraak op een papiertje of mail hem naar mijn gmail-adres om bij thuiskomst Outlook bij te werken. Iedereen met een gmail-adres kan gebruik maken van Google Calendar. Ik heb daar ook een agenda in aangemaakt. Sinds vandaag, het is nu eenmaal een vrije dag, worden Outlook en Google Calendar bij mij automatisch gesynchroniseerd met Google Calendar Sync. Heel eenvoudig en het werkt als een tiet!
3. Slaap Lekker (Fantastig toch)
Er zijn van die songs die meteen beklijven, nooit eerder gebruikte ik dit werkwoord. Luisterend naar de radio kan ik de naam van de uitvoerende artiest niet goed verstaan laat staan onthouden maar wel het refrein en dan vooral die sensuele vrouwenstem die mijn feromonen heftig doet trillen.
Slaap lekker ding want jij is lastig,
Nog meer jij is fantastig toch
Het blijkt een nummer uit 2006 van Eva de Roovere (Wikipedia) te zijn dat door rapper Diggy Dex is bewerkt. Dat heeft Diggy Dex goed gedaan. Net als tandarts Debby en Google levert Diggy vakwerk. Ik voel een zomerhitje aankomen en dat wordt tijd ook.
Diggy Dex & Eva de Roovere - Slaap Lekker (Fantastig toch), Youtube (origineel) & Lyrics (origineel).
Al een paar maanden zijn de drie groepen acht van de KBS Sint Jozef te Rijen bezig met hun afscheidsmusical. De musical heet Om Gek Van Te Worden en speelt logischerwijze in een gekkenhuis met twee afdelingen, Afdeling A en Afdeling B. Meester Rob verzorgt het acteergedeelte van de musical. In maart gaf Luchiano (11) te kennen geen zin te hebben in een rol, neen dat was niets voor hem.
"Jongen, dit is je kans om een voetafdruk te maken, dat de mensen zich je herinneren, dat een mooie periode zijnde de basisschool wordt afgesloten!" Met dergelijk bombastisch taalgebruik probeerde ik hem over te halen alsnog mee te doen, als de langs de zijlijn van het voetbalveld schreeuwende vaders die hun zoons dingen willen laten doen die zij zelf nooit bereikten. Een beetje sneu, ik geef het toe.
Derhalve was ik blij verrast toen Luchiano op zekere dag mededeelde dat hij alsnog meedeed. Zoals het bereiden van een pizza bij de bodem begint, zoals men in de Verenigde Staten van krantenjongen zomaar miljonair kan worden, zo start Luchiano zijn musical-carriere als gordijnschuiver. Hij is er blij mee en daar gaat het om.
Carrieres kunnen snel gaan want een paar weken later promoveert hij tot Levend Decor, weliswaar onzichtbaar voor het publiek maar toch een treetje hoger dan gordijnschuiver. Maar dan... dan komt de verrassing. Op Afdeling A zit een meisje dat denkt dat zij Mega Mindy is, gespeeld door Yaëla. Zij moet het Mega Mindy lied zingen maar kan niet zo goed bij de hoge noten. De juffen kijken eens goed rond en merken dan op dat Luchiano zowel een duidelijke als een harde als een hoge stem heeft. De oplossing is gevonden, hij neemt het moeilijke stuk van het lied voor zijn rekening.
Thuis vraagt hij hoe het toch komt dat hij zo'n hoge stem heeft. Ik vertel wat over de stembreuk en verzwijg het treurige lot van de Wiener Sängerknaben. Ach, de viriele Mick Jagger kan ook goed met een kopstem zingen.
Enfin, maandag 13 juli 2009 is het zover: de premiere van Om Gek Van Te Worden. De voorstelling begint om half acht maar wij zijn er al om tien over zeven. Dat blijkt niet onverstandig want zo kunnen we op de eerste rij plaatsnemen. Wel een beetje zielig voor de mensen die achter die vent van 1.86 meter en 100 kilo moeten zitten, van de andere kant hebben wij Diana (3) bij ons en die wil natuurlijk graag vooraan zitten.
De musical begint op Afdeling A en al snel spotten wij onze gordijnschuiver. Ofschoon hij een rol als solo-zanger heeft voelt Luchiano zich hier niets te groot voor. Het Mega Mindy lied is al vrij snel en daar krijgt Luch de microfoon. Het eerste gedeelte dat hij moet zingen is nog een beetje vlak, maar dan komt het stuk met de hoge noten. Lucy en ik zijn verbaasd en bij zijn laatste uithaal "Mega Mindy staat parááááát" heb ik kippenvel op mijn armen, het blijft natuurlijk wel je zoon.
Voor ons kan de avond al niet meer stuk en ook Diana amuseert zich enorm. Zij is met afstand de jongste toeschouwer maar kijkt van begin tot einde gebiologeerd toe. Tweemaal moeten we haar onderscheppen als ze het podium op wil klimmen.
Het verhaal op Afdeling A is grappig. Er komt een nieuwe dokter genaamd Mc Steamy en vertolkt door Sil op de afdeling en de zusters hebben gehoord dat het een knappe man is. De dokter is echter in werkelijkheid een boef en wil een schat buitmaken. Hij leidt het personeel af en zijn kompanen gaan op zoek naar de schat. Uiteindelijk vallen ze door de mand en blijkt de schat ook nog eens uit nepgeld te bestaan. De knappe dokter wordt afgevoerd door twee agentes. Lucas zingt het slotlied van dit bedrijf en doet dat werkelijk voortreffelijk.
Het is de beurt aan Afdeling B. De kinderen van de Sint Jozefschool hebben hun leerkrachten laten opnemen in het gekkenhuis. Dezen proberen op hun beurt de verplegers ervan te overtuigen dat zij niet gek zijn, maar probeer dat zelf maar eens zeggen dat je niet gek bent. Wie gelooft er nu een gek? Ook in dit verhaal zitten vele leuke liedjes (Een Kopje Koffie!) en uiteindelijk vinden de leerlingen het toch zielig voor hun juffen en meester. Ze schrijven een brief en de leerkrachten mogen weer naar huis.
In het echt is het nu pauze en gaat vrijwel iedereen naar buiten om een luchtje te scheppen. Na de pauze is er een rock-optreden van Fabian en Jaap, gevolgd door een moderne dans van Jella, Jill A. en Merle. Vervolgens krijgen we een leuke samenvatting op film te zien van het Westernkamp in Westelbeers waar de kinderen op de fiets naar toe zijn geweest. Als afsluiter zingen ze allemaal samen het lied Vrienden voor het leven en de vrolijke gezichten tonen aan dat ze een mooie tijd hebben gehad in Groep 8 van de KBS Sint Jozef.
Tegen tien uur zijn we thuis en onze jonge ster is nog steeds opgewonden over zijn optreden. Een optreden dat nog vier keer herhaald wordt deze week. Om gek van te worden!
Een impressie van dit gebeuren in niet minder dan 69 foto's is hier te vinden: KBS Sint Jozef Groep 8 Musical 13.07.2009.
Enjoy!
Stilstaan is achteruitgang dat is algemeen bekend. Toch zitten veel mensen niet op veranderingen te wachten, ja het winnen van de staatsloterij is een leuke verandering. Andere veranderingen rimpelen het gemakkelijke leventje en tonen hun positieve effecten pas op termijn. Zoals altijd is het sleutelwoord Balans.
Lucy loopt al een maand lang elke ochtend een rondje van ongeveer 8, 9 kilometer en doet daar bijna anderhalf uur over. CasaSpider verhoudt zich tot lopen als de Taliban tot de Opzij-redactie maar soms krijgt men de kolder in de kop en denkt: "Change! Laat ik eens gek doen." Tegen Lucy vertaalde ik dat woensdag in: "Zal ik eens een keer met je meelopen?"
Dat was goed. We gaan langzaam van start en zien er dan nog fris uit. Na een half uur bereiken we de Rijksweg N282 en de afstand tussen twee stoplichten bedraagt ongeveer 1300 meter. Dat stuk loopt Lucy altijd hard en dat doen we deze keer ook. Change, gaat CasaSpider er hier vandoor? Juist als we de spoorwegovergang oversteken rinkelt mijn telefoon. Het gaat over werk. Change?
Die 1300 meter hardlopen zijn me niet in de koude kleren gaan zitten. Het laatste stuk voel ik mijn benen maar hey, eigenlijk is dat best lekker. Voelen dat men nog ledematen heeft. Thuis doe ik net of ik moe ben, voor de foto. Immers, vrijwel meteen daarna mag ik weer op pad om Diana (3) van school te halen. Ja, lopend.
Am I just as good as a bad man
Sleeping while the rest are dying?
Or am I just as bad as a good man
Saying there's no use of trying?
Daniel Merriweather, Change (YouTube). Schreef ik niet al eerder over Daniel Merriweather? Dit is trouwens een retorische vraag.
's Middags ging Luchiano (11) voor het eerst in Nederland naar de tandarts. We hebben er een gevonden in de Hoofdstraat en ik verwachtte een oude man aan te treffen. De tandarts blijkt een jongedame te zijn die Debbie (of Debby) heet. Sommige tanden van Luchiano staan een beetje scheef door ruimtegebrek. Nu ben ik enorm wantrouwend jegens tandartsen die tegenwoordig, althans dat is mijn perceptie, blindelings een beugel voorschrijven. Zo niet Debbie en dat geeft mij vertrouwen voor de toekomst. Wel moet Luchiano terugkomen om een gaatje te laten vullen.
Maar dat is een verandering van niets.
In november 2008 gaf de gemeente Rijen aan dat er nieuwe melodieën op het carillon van het gemeentehuis moeten komen. De bevolking werd opgeroepen om hun favoriete liederen in te dienen. Een gespecialiseerd bedrijf maakte vervolgens van de 30 meest aansprekende songs een carillon-versie, rekening houdend met de beperkte mogelijkheden van het Rijense carillon dat uit slechts 20 klokken bestaat. Ook ik leverde een cd in met het geweldige bachata-nummer El Hombre de tu Vida van Joe Veras.
Donderdag 25 juni 2009 vindt live de verkiezing van de beste carillon-song plaats, recht onder het carillon van het gemeentehuis van Rijen. Met enige moeite krijg ik de familie mee voor dit grote evenement dat van 19:00 tot 21:00 uur duurt. Luchiano (11) heeft al helemaal geen zin en zegt dat ik zijn avond verpest. Lucy is iets positiever gestemd maar als we de bijna lege parkeerplaats van het gemeentehuis opdraaien roept ze uit: "Wat een geweldig gebeuren, er zijn maarliefst 15 mensen!"
Neen, echt druk is het inderdaad niet. Het voordeel is dat we bijna persoonlijk worden verwelkomd en al snel een programma, een stemformulier en een pen in de handen gedrukt krijgen. Op het stemformulier staan de 30 uitverkoren liederen en tot mijn verbazing en blijdschap staat El Hombre de tu Vida erbij, als 18e lied tussen I'm Alive van Celine Dion en Piet Piraat. Men kan het slechter treffen.
Wethouder Hatice Can-Engin verzorgt de opening van het festijn met onverwacht confetti-spektakel en praat verder de avond aan elkaar. De beiaardier is Pieter Maassen die als hij live speelt dat doet op een ietwat simpel keyboard, maar ja met 20 klokken heeft men ook niet veel toetsen nodig. Als hij speelt kijken wij naar de klokken in de toren maar tot onze lichte onthutsing bewegen die niet. Luchiano heeft al snel zijn conclusie klaar, het geluid komt gewoon uit de boxen die voor het keyboard staan, die klokken dat is allemaal fake.
Het volgende programmaonderdeel is een optreden van de Rijense Harmonie EMM die zelf ook twee inzendingen heeft ingediend. Het moet gezegd, de harmonie speelt niet slecht en het lied New Start klinkt okay. Dan begint het, de presentatie van de eerste 15 melodieën. Elk melodie duurt slechts een seconde of 30 en niemand kondigt de volgende aan, die komt steeds vanzelf. Gevolg is dat ik al snel de kluts kwijt ben en geen idee heb om welk lied het gaat. Pas bij Hey Jude herken ik weer iets.
Een klein minpuntje dat in de pauze wordt goedgemaakt want er is gratis koffie met cake. Door het geringe aantal mensen kost het geen enkele moeite een kopje koffie te bemachtigen, helemaal niet omdat wij daar Luchiano mee opzadelen. Diana (3) vermaakt zich opperbest en loopt het hele terrein op en af waarbij ze met iedereen een praatje maakt en toch tijd vindt om een stukje cake te verorberen.
Na de pauze is er een optreden van carnavalsvereniging De Blauwneuzen die hun nummer Wigwam Polka op het carillon willen krijgen. Als ze dit lied echter op het podium ten gehore brengen gaat er van alles mis. De microfoon staat veel te hard en de begeleidende muziek veel te zacht. Dat is geen prettige combinatie, voor niemand niet. We leven anno 2009 maar kennelijk is het afregelen van muziek nog steeds geen sinecure. Als De Blauwneuzen van het podium afstappen is iedereen dan ook opgelucht.
De tweede serie van 15 nummers gaat van start en deze keer letten we goed op. Daar begint El Hombre de tu Vida, we herkennen het wel maar dat valt niet mee. Het daaropvolgende Piet Piraat komt overtuigender over. Belangrijkste is echter dat Joe Veras het carillon van Rijen heeft gehaald, het zal hem deugd doen. Omroep Brabant is ook aanwezig en de volgende dag is het carillon van Rijen een leuk item in hun nieuws.
Steeds meer mensen brengen hun ingevulde stembiljetten naar de jury. Minstens drie keer staat El Hombre de tu Vida bovenaan, zoveel is zeker. Lucy en ik kijken elkaar eens aan en weten al snel dat het een verloren zaak is. Immers harmonie EMM en De Blauwneuzen hebben veel meer leden en dan is daar natuurlijk het toepasselijke lied Brabant van Guus Meeuwis. De einduitslag is derhalve niet echt verrassend te noemen: 1. Guus Meeuwis met Brabant, 2. EMM met New Start en 3. De Blauwneuzen met Wigwam Polka. Het staat allemaal op de al snel bijgewerkte website van de gemeente met ons op de foto in de rode cirkel.
We gaan naar huis en het is een hele klus om ons een weg door de massa te banen en de auto op de overvolle parkeerplaats terug te vinden. Het was een leuke avond, okay behalve voor Luchiano. Later die avond horen we het breaking news dat Michael Jackson in het ziekenhuis van Los Angeles is opgenomen. The King of Pop blijkt dan al te zijn overleden. Billy Jean, Bad en Thriller hebben alle de voorselectie voor het carillon van Rijen niet gehaald.
Do you want to work? - NO
Are you gonna have fun? - YEAH
Do you want to be a jerk? - NO
Are you gonna stay young? - YEAH
Everybody say Wham! - WHAM!
Say Bam! - BAM!
Everybody say Wham! - WHAM!
Say Wham! Bam! - WHAM! BAM!
Begin jaren '80 was de Wham Rap van Wham mijn favoriete disco-single. Als werkloze gesjeesde student sprak de tekst mij wel aan: "I'm a soul boy - I'm a dole boy, Take pleasure in leisure, I believe in joy!" George Michael was toen pas een jaar of 18 en ik wist niet van zijn geaardheid. Niet dat die er overigens toe doet.
Stelling: de meeste mannelijke kijkers van het Eurovisie Songfestival zijn homo. Ik ben het daar niet mee eens, immers veel mannen worden gewoon door hun vrouw gedwongen te kijken. Okay, in zekere zin zijn het hierdoor natuurlijk ook mietjes. Ik zelf echter niet, want ik kijk voor de leuke dames.
De leukste dame van de eerste halve finale is de blonde leadzangeres Hadise die voor Turkije uitkomt en dat terwijl ze een ontsteking in haar gezicht heeft. Ze zingt het lied Dum Tek Tek, woorden zonder betekenis die een ritme aangeven zoals bijvoorbeeld pom-tie-dom. Haar uitstraling doet me aan Katja Schuurman denken en prompt droom ik die nacht over Katja.
Ik zit op school aan mijn tafeltje en Katja verschijnt in de deuropening. Ze heeft een nogal klein en open bloesje aan en een korte hotpants van spijkerstof. Haar lippen zijn roodgestift. Tot mijn verbazing komt ze naast mij zitten, heel relaxed in een soort van kleermakerszit. Dromen zijn net echt en daarom zit ik mij ook echt te verbazen waarom zoveel geluk mij ten deel valt. Toen werd ik wakker en neen, we hebben niet samen behangen.
Verandert stront niet slechts luiers bij babies
Stijg uit boven de achtergrondzangers als je zingt, zingt
Okay als je zingt
Een kwart eeuw na de Wham Rap luister ik gefascineerd naar Change van Daniel Merriweather. De song gaat over veranderen of de onmogelijkheid daarvan als er niemand wakker wordt die vraagt wie de leiding heeft. De kunst van een goede songtekst is een ingewikkeld thema in zo simpel mogelijke zinnen te verwoorden. Hallo Zeeland, lezen jullie dit?
Wham!, Wham Rap (YouTube & Lyrics)
Daniel Merriweather, Change (YouTube & Lyrics)
Subtitel: Complimenten geven, complimenten ontvangen
Situatie: Brabant Water 's-Hertogenbosch, vijfde (of vierde?) verdieping. Een groepje komt net uit de deuropening en wil met de trap naar beneden. Een vrouw, tikkeltje mollig maar wel elegant in een zwierige zwarte jurk, loopt naar de lift.
Man: "Hey, kom op met de trap. Teambuilding!"
Vrouw, twijfelend: "Ik ben bang dat ik struikel."
Man: "jij bent breed genoeg."
Man: "Jij kunt je aan twee leuningen tegelijkertijd vasthouden."
Vrouw: "Dank je wel. Wat een compliment!""
Doek.
Steeds vaker vallen songteksten mij op en niet zelden schiet ik ervan in de lach. Het zal wel een fase zijn. Neem bijvoorbeeld Wind en Zeilen van Splitsing waarin op dreinerige toon het refrein klinkt: "Ik wil wat doen deze zomer, Wat kan ik doen deze zomer, Ik moet wat doen deze zomer, Wat kan ik doen deze zomer."
Verzin wat, gek! Ik lach er wel om maar kan ik het zelf beter? Dacht het wel Dat zal nog niet meevallen.
Een positieve uitzondering qua songteksten is Huub van der Lubbe van De Dijk. Toevallig is hij vandaag 56 jaar geworden, wat een oude man maar evengoed gefeliciteerd. Hij heeft een nummer geschreven voor Van Dik Hout, bekend van Stil in mij. Wat zijn veel dingen in het leven toch connected.
Iets heel anders, bij Brabant Water gaan we over op ip-telefonie. Bellen over internet heeft als voordeel dat er slechts één infrastructuur nodig is voor data en spraak en bovendien kunnen nieuwe producten en diensten worden aangeboden. Bijzonder interessant allemaal maar voor ons is toch het glimmende nieuwe toestel met de grotere display het allerbelangrijkste.
Het duurde even voordat we op het nieuwe toestel konden inloggen (!), maar inmiddels is bellen al mogelijk. Gebeld worden is een ander verhaal, dan gaat de oude telefoon namelijk gewoon over. Dat heet nu vooruitgang, een toestel om te bellen en een toestel om gebeld te worden. Lopen we binnenkort ook met twee mobieltjes op zak?
Bij Met-K was laatst een interessante quote te lezen: "Een sociaal netwerk is als een telefoon. Als u stil blijft, antwoordt niemand."
De tijd begint er rijp voor te worden om de telefoon weer eens te pakken.
Zaterdagavond kijken we naar Holland's Got Talent. Ja ik weet het, ook al houden wij niet van kamperen evengoed zijn wij typisch campingpubliek. Luchiano (11) is onder de indruk van het jongetje dat "Mama" zingt, van Heintje (Wikipedia). "Die gast zingt goed man!"
Ik vertel hem over Heintje en ondertussen zoekt hij in YouTube naar de originele versies. De Duitse vinden we trouwens allebei beter. Luchiano: "Die gast komt zeker uit Amsterdam." Dat vind ik vreemd, immers in de Nederlandse versie is de Limburgse zachte-g duidelijk te horen. Wat dat betreft heeft Luchiano een achterstand ten opzichte van andere Nederlanders, dat hij dialecten nog niet kan plaatsen.
"Waarom denk je dat Heintje uit Amsterdam komt?", vraag ik. "Door dat vage kapsel van hem, zo lopen al die gasten in Amsterdam erbij", antwoordt hij. Amsterdam veertig jaar achter op Limburg, dat is ook een manier om te kijken naar wat hip is.
Een geweldig optreden trouwens in Holland's Got Talent van ene Peter met zijn vlieghengel, zie ook de TV van Willemijn.
Subtitel: Diana (2) entert de waarom-fase
Situatie: Zondagochtend en de net uit zijn bed gekropen CasaSpider zet koffie in de keuken. Diana komt poolshoogte nemen.
Diana: "Papa, wat ben je aan het doen?"
CasaSpider: "Ik ben koffie aan het zetten."
Diana: "Waarom ben je koffie aan het zetten?"
CasaSpider: "Ik vind koffie lekker."
Diana: "Waarom vind je koffie lekker?"
CasaSpider, even nadenkend: "Waarom vind jij chips lekker?"
Diana: "Omdat ik honger heeft."
Doek.
Situatie: Het keukentje annex de koffiecorner bij Brabant Water. CasaSpider komt binnen en ziet collega Kathleen druk in de weer om aanrecht en vloer droog te maken.
CasaSpider: "Hoi. Aan het schoonmaken?"
Kathleen: "Hoi. Ja, ik heb een lekkage in mijn kamer."
CasaSpider: "Is dit jouw kamer?"
Kathleen: "Neen, maar ik wilde de emmer leegmaken in de gootsteen en dat ging mis. Ik kan niet richten."
CasaSpider: "Dat is de reden waarom alleen mannen staande kunnen plassen."
Kathleen: "Hihi. Ja, wij kunnen niet richten."
Doek.
Dit is geen vrolijk lied, maar dat zijn vaak de mooiste. Ach, emotie is een chemisch proces en niet meer dan een afbeelding in het hoofd zelf gecreëerd van een feitelijke situatie. Alhoewel, we zijn allemaal mensen (m/v) en maken derhalve vaak dezelfde dingen mee.
Poco a poco el corazon
Va perdiendo la fe..... perdiendo la voz
Salvame del olvido..... salvame de la soledad
Salvame van Rebelde (RBD) met hier de lyrics voor degenen die mee willen zingen. Zet hem maar flink hard.
Aha, niet iedere lezer van het CasaLog verstaat Spaans:
Langzaam maar zeker is het hart
zijn vertrouwen aan het verliezen..... en zijn stem
Red mij van de vergetelheid..... red mij van de eenzaamheid
De engelachtige zangeres heeft een mooie, platte buik. Tenminste dat is het eerste dat mij aan haar opvalt. Gek eigenlijk, want vleugels ziet men bij mensen veel minder.
Salvame del hastio......no me dejes caer jamas
Situatie: Brabant Water Den Bosch. DBA's Stefan en CasaSpider hebben net een flesje water uit de TENQ gescoord en maken een praatje met de receptioniste.
Receptioniste: "Gezond hoor, water drinken."
CasaSpider: "Zeker en nu gaan we de trap oplopen."
Receptioniste: "O ja? Tot welke verdieping moeten jullie?"
CasaSpider: "We lopen naar de achtste."
CasaSpider: "Dan weer naar beneden en nogmaals naar de achtste."
CasaSpider: "Dat doen we elke dag."
Receptioniste, onder de indruk: "Zoooo! Dat zal over een paar maanden wel te zien zijn aan jullie."
CasaSpider: "We lopen al een paar maanden."
Doek.
Stefan en CasaSpider lopen naar de deur.
Stefan: "Kennelijk hebben we nu nog geen goddelijk lichaam."
Suiker, suiker, wie zegt dat iets? In de tijd vlak na Sinterklaas denkt men wellicht aan marsepein. Vertaalt men suiker in het Spaans met de klemtoon op de juiste (tweede) lettergreep dan krijgt men een ander verhaal. "Azúcar!" associeert iedere Spaanstalige muziekliefhebber met maar één vrouw, de onvolprezen Celia Cruz.
Bij mij heeft het een hele tijd geduurd, ik herinner me nog wel van een jaar of negen, tien geleden dat secretaresse Sandra bij SQL Integrator Curacao een grote fan was van Celia Cruz. Ik bezocht het Curacao Salsa Festival in 1997 of 1998 en daar trad onder andere op José Alberto, beter bekend onder zijn bijnaam El Canario (De Kanarie). Deze Puertoricaan draagt vaak toepasselijk gele kleding en kan heel mooi fluiten, vandaar.
In november 2005 gaf de grote Merengue-zanger Johnny Ventura uit de Dominicaanse Republiek een helaas verregend concert op het schiereilandje Bati Paña op Curacao. Lucy, zwanger van Diana (2) en ik waren erbij. Ondanks dat Ventura het optreden door de regen tot slechts een paar nummers moest beperken hebben wij genoten. De bijnaam van Johnny Ventura is El Caballo Mayor ofwel het oudste paard.
Celia Cruz heb ik nooit mogen zien optreden. Zij is geboren op 21 oktober 1925 in Havana (Cuba) en in 1960 naar de Verenigde Staten gevlucht. In ieder mens zit iets moois maar bij Celia Cruz is dat qua uiterlijk niet eenvoudig te ontdekken. De enorme innerlijke kracht van deze vrouw is echter direkt voelbaar als zij begint te zingen. Een kracht die zij onderstreept met het uitroepen van Azúcar!, een uitroep die moeilijk te vertalen is maar staat voor levenslust. Op 16 juli 2003 is Celia Cruz overleden.
Guantanamera is misschien wel het bekendste Cubaanse lied, ook in Europa. Het is een van die in aanleg prachtige nummers die door James Last-achtige interpretaties in de categorie kitsch terecht zijn gekomen. De drie bovengenoemde giganten Celia The Queen of Salsa Cruz, Johnny El Caballo Mayor Ventura en José El Canario Alberto traden eens samen op in Los Altos de Chavón, een sprookjesachtige plaats in de streek La Romana in de Dominicaanse Republiek. Een plek waar alle sterren ooit hebben gespeeld.
Guantanamera biedt veel ruimte voor improvisatie en dat doen de drie. Ze zingen elkaar lof toe, nemen de lokale situatie op de hak (Ventura: "Ik woon in dit dorp waar soms het licht uitvalt") en vooral de intensiteit van Celia Cruz en haar liefde voor La Republica Dominicana zorgen voor koude rillingen. Als men er tenminste gevoelig voor is. Enig begrip van het Spaans helpt dan zeker wel.
Azúcar!
De gemeente Rijen heeft een Cultureel Centrum en dat Culturele Centrum draagt een naam met een boodschap: De Boodschap. Toch doen wij onze boodschappen gewoon bij Albert Heijn met uitstapjes naar C1000 en heel soms Emté. Mijn excuses voor de Gaaikema-achtige woordspelingen maar met een tweede glas Westmalle Tripel naast de laptop en de mp3 Paradise City op volle sterkte... say no more.
Cultureel Centrum De Boodschap te Rijen beschikt over een carillon. De burgers zijn de obligate liedjes die op het carillon ten gehore worden gebracht enigszins beu en de gemeente speelt daar handig op in. Hier het geniale plan:
"De gemeente Gilze en Rijen wil graag dertig nieuwe melodieën op het carillon van het gemeentehuis in Rijen. U kunt als inwoner zelf de melodieën aanleveren. Hoe dat in zijn werk gaat? Samen met de stadsbeiaardier van Breda (Jacques Maassen) is daarvoor het volgende plan bedacht.
Hebt u ideeën, dan kunt U maximaal vijf melodieën op een cd zetten. Deze cd kunt u inleveren bij de gemeentebalies in Rijen of in Gilze. Bij de inlevering krijgt u een lege cd retour. Deze actie begint in de tweede helft van oktober 2008. U krijgt tot 1 december 2008 de tijd om de melodieën in te leveren.
Alle cd's gaan vervolgens naar bureau Pors in Amersfoort. Dat bureau zet de melodieën om, zodat we ze op het carillon kunnen afspelen. We nodigen de inwoners uit om te komen luisteren en door het invullen van een enquête een keuze te maken. Ook een deskundige jury maakt een selectie. De reden daarvoor is dat de melodie moet passen in de grootte (twintig klokken) van het carillon. Op 30 april 2009 (Koninginnedag) worden de dertig nieuwe melodieën officieel gepresenteerd." (Bron)
Onmiddellijk vroeg ik mij af: "Oh? Het carillon bevindt zich niet in De Boodschap maar in het gemeentehuis?" En meteen daarna: "Wat kan mijn bijdrage zijn?" Het antwoord luidt: "Bachata!" Bachata is een muziekstijl uit de Dominicaanse Republiek en de eerste Bachata-CD die ik hoorde was van Joe Veras. Joe Veras neemt in bijna ieder lied de volgende passage op: "Joe Verasssss... El Hombre de tu Vida..." (De Man van je Leven) Driemaal raden van wie hij dat heeft geleend.
Niet geheel toevallig heet een van zijn succesnummers ook El Hombre de tu Vida, daarmee wordt dus bedoeld CasaSpider, en het is een geweldig nummer (download). Het tempo is meeslepend langzaam en daarom bij uitstek geschikt voor een carillon. De hele dag hoor ik El Hombre de tu Vida gespeeld worden door klokken en warempel, het klinkt prima.
Als op 30 april 2009 de klanken van Joe Veras' nummer-1 hit vanaf het carillon van het gemeentehuis over de straten van Gilze en Rijen klinken is een niet eenvoudige puzzle tot een mooi einde gebracht. Alsssss...
Luchiano (11) en ik liggen regelmatig met elkaar in de clinch, meestal over zijn huiswerk. Maar verder doen we veel dingen samen, helemaal nu hij bij de D4 van vv Rijen speelt. Dinsdagavond en donderdagavond trainen en op zaterdag de wedstrijd. Als het aan De Nieuwe Afellay (DNA) ligt wordt hij binnenkort gescout door SC Heerenveen waarna al snel de transfer naar PSV volgt.
Prima wat mij betreft al is het te hopen dat zijn wens om tegelijkertijd Chefkok te worden het onderspit delft. Ach, we zien het allemaal wel. Toen we vandaag met zijn allen boodschappen bij Albert Heijn deden zei hij: "Papa, ik heb een waardevol kado op je bureau gelegd. Wil je weten wat het is? Of moet het een verrassing blijven?"
Het mocht een verrassing blijven maar uiteindelijk kon hij zich niet bedwingen en vertelde dat het een USB-stick van 2 gigabyte betrof. Die ochtend was groep 8 van de KBS Sint Jozef naar een restaurant in Rijen geweest om iets op te steken van de bedrijfstak Horeca. Daar kregen ze de USB-stick. Nu ken ik mijn pappenheimer en weet dat Luchiano gek is op dit soort gadgets en ze dus liever zelf houdt.
Al spoedig kroop de aap uit de mouw. 's Middags kwam klasgenoot Wesley bij ons op bezoek. Wesley heeft geen computer en gaf daarom zijn USB-stick aan Luchiano. En die heb ik nu. Er zat een mooi briefje bij, de USB-stick die niet eens van hemzelf was dient als kado voor mijn verjaardag (maanden geleden) en ook nog voor Vaderdag.
Dat laatste is een verhaal apart. Ooit, op de Marnix-school op Curacao moesten de kinderen voor Vaderdag een peer maken. In de zin van: "Mijn vader is een geschikte peer". De peer van Luchiano was echter bruin en leek sprekend op een keurig gedraaide drol. Dat vertelde ik hem ook en sindsdien krijg ik, heel vreemd, nooit meer iets met Vaderdag.
Heerlijk toch zo'n jongen? Maar hij is mijn grootste vriend en dat meen ik serieus. Over groot gesproken, klasgenoot Wesley die is pas groot. Luchiano schrijft er het volgende over op Latios: "en er is een bepaald hoogte verschil tussen Wesley en ik". Ja, dat kan men wel stellen.
Verder heb ik vanavond mijn favoriete auto-cd bijgewerkt met twee nummers. Feel van Robbie Williams en de inspiratie kwam van Coldplay met het tegen het kitscherige aanhangende maar evengoed prachtige Lost (YouTube). Hier de playlist...
| Artiest | Titel |
|---|---|
| Vicentico | Los Caminos de la Vida |
| Aventura | Obsecion |
| Los Adolescentes | Arrepentida |
| Burning Spear | I stand Strong |
| Armin van Buuren | In and Out of Love |
| Julieta Venegas | Eres para Mi |
| Johnny Nash | Rock me Baby |
| Los Adolescentes | Hoy Aprendi |
| Willie Colon | El gran Varon |
| Robbie Williams | Feel |
| Third World | 96 Degrees in the Shade |
| DJ Flex | Te Quiero |
| Coldplay | Lost |
CasaMix November 2008
Een lied klinkt in het Engels al snel beter of op zijn minst professioneler dan in het Nederlands. Tenminste dat vond men vroeger. Inmiddels spreken steeds meer Nederlanders steeds beter Engels en hierdoor begrijpen we sneller dat liedjes ook in die taal vaak blijven steken op het niveau van ik hou van jou en blijf je trouw.
Toch zijn er ook markabele teksten te vinden in het Nederlandse lied. Markabel in de zin van bijzonder goed dan wel bijzonder slecht. Doel van deze post is het verzamelen van frases in beide categorieën. Hierbij een voorzet van CasaSpider. In de categorie Goed nomineer ik de volgende zinnen uit het refrein van het lied met dezelfde naam, geschreven door Henk Westbroek in 1998:
Zelfs je naam is mooi...
Mooier dan die van iedereen
Die dezelfde naam heeft
Is goed verzonnen en ook heel aardig gezongen. Hier de volledige tekst van het lied. Een stuk minder en derhalve genomineerd in de categorie Slecht is de creatie Oktober van Bløf uit 2008. Hier het gedeelte dat iedere keer weer mijn wenkbrauwen doet fronsen:
En we zijn alweer veranderd,
Niet ten goede of ten kwade
Maar veranderd niettemin
In oktober
Help! Kijk, er is muziek waarvan met de auto ongemerkt harder gaat rijden. Die muziek klinkt gewoon lekker. Bij het horen van Oktober zoekt men onbewust de eerste afslag naar een crematorium en de tekst is vast ontstaan na het drinken van een paar flessen goedkoop spul van onbekende herkomst. Maar ja, over smaak valt niet te twisten.
Vanmorgen op woensdag 29 oktober moest ik voor het eerst weer krabben, aan de ruiten van de auto wel te verstaan. 's Avonds kochten we bij het Kruidvat hun onvolprezen ruitenwisservloeistof met antivries. Vreemd genoeg stonden er nog maar een paar flessen. "Ze worden uit het assortiment gehaald", zei de verkoopster.
Tuurlijk, iets dat ongemeen populair is en uitstekend loopt dat haalt men uit het assortiment. Okay, welke tekst is beter dan die van Zelfs je naam is mooi of slechter dan Oktober?
"Vanavond om 21:30 wil ik Karin Bloemen kijken", zei Luchiano (10) de hele dag. Vreemd dat hij plotseling van cabaret houdt en dan ook nog cabaret waarin veel wordt gezongen. Het komt door het eerste deel van haar show De Diva en de Divan, daar zit een scene in waarin Karin uitlegt waarom het vulgaire woord voor het vrouwelijk geslachtsdeel zoveel slechter klinkt dan het equivalent van het mannelijke. Luchiano vindt het prachtig.
Het tweede deel van de show maakt minder indruk, de scenes van de Corini's zijn net te weinig parodie zullen we maar zeggen. Maar er zit een leuk stukje in als Karin Bloemen met een heleboel claxons Je t'aime, moi non plus van Jane Birkin en Serge Gainsbourg inzet. Lucy keek er onbewogen naar en daarom vroeg ik of zij dat lied niet kende. Ze antwoordde bevestigend. Bevestigend in die zin dat ze het lied niet kent.
Op YouTube staan diverse versies van deze klassieker. Ik liet ze allemaal horen, ook de versie van Serge Gainsbourg met Brigitte Bardot. Op een bepaald moment begint Brigitte Bardot vrij realistisch te hijgen. Luchiano schiet ervan in de lach. "Haha, zoals die mevrouw doet dat vind ik toch overdreven", aldus de jonge Don Juan. "Waarom vind je dat overdreven?", vroeg Lucy.
Luchiano: "Als je zo hijgt, dat is toch niet romantisch!"
Mocht ik iemand uitkiezen om mijn lottoformulieren in te vullen viel de keuze al snel op Foppe de Haan. In 2006 Europees Kampioen onder-21 ondanks een nederlaag tegen de Oekraine en een gelijkspel tegen Denemarken en dat kunststukje herhaalde hij in 2007 na een hele late gelijkmaker en een ellenlange penalty-reeks in de halve finale tegen Engeland.
In Beijing overklasten de Verenigde Staten een behoudens het eerste half uur pover spelend Nederlands Elftal. Na 92 minuten stond het zeer verdiend 2-1 voor de Amerikanen. Even in de huid van Cruijff kruipen, hoe komt het dat Nederland zo slecht voetbalt? Uiteindelijk heeft het te maken met de handelingssnelheid. Men is domweg te traag en daardoor is de tweede bal vrijwel altijd voor de tegenstander. Logisch toch?
Dat is nu echter niet het thema. In de zomer van 1976 komt om 09:43 uur Simón ter wereld. Zijn vader Andrés is zo trots als een pauw, vooral omdat het een jongen is. Hij voedt hem met harde hand op met als doel dat Simón een Grote Vent wordt. Of een Echte Kerel. In het Spaans Un Gran Varón.
Als hij wat ouder is vertrekt Simón naar het buitenland en daar vergeet hij al snel de preken van zijn vader. Hij begint vrouwenkleren te dragen en stift zijn lippen. Dan komt onverwachts zijn vader Andrés op bezoek. Aan een jongedame vraagt hij of zij weet waar Simón is. Tot zijn ontzetting antwoordt de vrouw: "Hai papa, hoe gaat het? Herken je me niet, ik ben Simón, je zoon Simón... de echte vent!"
Bovenstaande tekst is vrij vertaald vanuit de Salsa-song El Gran Varón van Willie Colón. Hierna volgt het mooie refrein:
No se puede corregir a la naturaleza, palo que nace doblado, jamás su tronco endereza!
(Men kan de natuur niet corrigeren, van een houten paal die gevouwen geboren wordt zal de stam nooit recht staan!)
Een andere grappige zin is deze:
No te quejes Andrés, no te quejes por nada, si del cielo te caen limones, aprende a hacer limonada.
(Klaag niet Andrés, klaag nergens over, als uit de hemel citroenen op je vallen, leer dan limonade te maken.)
En zo is het ook. Aan dit mooie lied dat overigens niet goed afloopt want in de zomer van 1993 sterft Simón in een ziekenhuisbed, vermoedelijk aan Aids, moest ik denken toen Foppe de Haan in de 75e minuut Roy Makaay en Gerald Sibon als jokers in de wedstrijd bracht.
Sibon, met de klemtoon net als bij Simón op de tweede lettergreep, regelde een vrije trap op de rand van het strafschopgebied. Hij nam hem zelf en schoot hem hard en met enig geluk, immers de Amerikanen sprongen op, over de grond in het doel. Nederland leeft nog.
Met recht mag men daarom stellen: Gerald Sibon, El Gran Varón.
Relevante links:
Donderdagmiddag om drie uur sharp neemt groep 7c van de KBS Sint Jozef afscheid van het schooljaar 2007-2008 en de ouders mogen daarbij aanwezig zijn. Dat laat ik me geen drie keer zeggen en neem die middag vrij. Er is precies één parkeerplaats onbezet en we sjokken met zijn drieën naar de school. Luchiano (10) staat ons al bij de ingang op te wachten. Het is acht minuten over drie.
"Kom snel", roept hij. "Ze wachten speciaal op jullie." Iedereen is er natuurlijk al en Luchiano heeft ons van boven zien aankomen. Het is bloedheet in het klasje waar zich nu 45 kinderen en volwassenen in bevinden. Groep 7c brengt een lied ten gehore dat ze woensdag bij het afscheid van de concierge, meneer Kees hebben voorgedragen. Het is het befaamde lied van Dorus met de titel R Zit Een Gat In Mijn Emmer. Een klassiek voorbeeld van een circelredenering.
Ivo heeft de eer meneer Kees te spelen, daarvoor heeft hij een soort van vleeskleurige badmuts over zijn hoofd getrokken. De kinderen beginnen te zingen. Het is allemaal niet echt enerverend, de vakantie ligt ook op de loer en het is zoals gezegd bloedheet. Maar ze kennen hun tekst! En het is geen eenvoudige tekst.
Luchiano en Fabian doen het gedeelte met de hakbijl die nodig is om een takkie te hakken maar bot blijkt te zijn. Die moet geslepen worden. Twee meisjes vertolken het filosofische middengedeelte: "Vlot. Ja, het is geen kwestie van vlot wezen. Daar gaat het helemaal niet om. 't Gaat er hierom: als je moet slijpen, moet er ook geslepen kunnen worden."
Kom er maar eens op. Wel, na een paar uur in de verzengende hitte is het lied eindelijk afgelopen. Het is tijd dat de klassenouders in het zonnetje worden gezet en datzelfde geldt voor juffrouw Joke die een mooie vaas krijgt. In die vaas zet ieder kind een bloem die het zelf heeft gemaakt. Ieder kind, behalve Luchiano want die wist dat te laat. Tsja.
Diana (2) vindt het leuk in Luchiano's klas, ze glimlacht naar iedereen. Dat doet ze later ook bij Hans waar we kleren kopen. Ze loopt de hele zaak door en stopt bij een staande ventilator. De koele lucht bevalt haar wel want ze spreekt haar favoriete zin uit: "Oeh, dat is lekker!"
Een verkoopster vindt het wel leuk en daar is ze niet meer bij weg te slaan. Als wij al wanhopig buiten staan te wachten lokt de vrouw Diana met een smoesje mee naar de deur: "Kom maar mee, dan gaan we kijken of het bij de deur ook zo lekker koel is."
Tot slot een link naar Luchiano's versie van het gat in de emmer en als bonus nog een naar hoe hij deze zeer enerverende dag met het bezoek van zijn ouders aan school heeft beleefd.
Dat was lang geleden dat ik naar het Eurovisie Songfestival heb gekeken. Vermoedelijk hebben we het over Teach-In met Ding-a-dong, halve finales waren toen niet nodig. Het IJzeren Gordijn was zo slecht nog niet.
Hind heeft de halve finale niet overleefd en dat was te verwachten. Om succesvol te zijn bij het Songfestival moet minimaal een van de volgende parameters het predikaat 'buitengewoon' dragen: het lied, de zanger(es), de show of de invloed op de juryleden. Bij Hind was het allemaal matig tot redelijk en dat is niet genoeg.
Neen, dan Griekenland. Van het lied is niets tot mij doorgedrongen en geen idee hoe Hellas ligt bij juryleden uit het voormalige Oostblok. Maar van zangeres Kalomira Saranti die Secret Combination (is dat eigenlijk Grieks? Wat doet het ertoe ik herinner me er toch niets van) ten gehore bracht loopt het water me uit de mond (YouTube). We hebben een winnaar!
Als Nederland volgend jaar niet Doutzen Kroes stuurt kunnen ze net zo goed mij vragen. Kijk toch eens hoe relaxed CasaSpider daar in zijn nieuwe tuinstoel zit, een verjaardagskado van CasasPa en Truus.
Het is echt weer om in de tuin te zitten maar zometeen is er de finale Champions League tussen mijn favoriete Manchester United en het Londense Chelsea.
De TV van Willemijn is een soort van weblog met een bijzonder concept. Bijna elke dag plaatst zij een zogenaamde still, een foto van een televisiefragment, en schrijft daar een commentaar bij. Vaak zijn die commentaren treffend en humoristisch.
CasaSpider is geen Willemijn en ook niet gay maar toen ik zondagavond naar de 25 meest opmerkelijke songfestivalmomenten keek verscheen dit onder de informatie-knop.
(Klik voor groter)
Gelukkig is verder commentaar overbodig. En, heeft Hind een kans op 20 en eventueel 24 mei in Belgrado?
Situatie: Het is vrijdag. Donderdag heeft CasaSpider zijn huisarts gebeld voor een recept. De assistente zei dat het meteen doorgestuurd was naar de apotheek die zich direct naast de huisartsenpraktijk bevindt. Donderdag om vijf uur kwam Casa bij de apotheek om het recept op te halen maar daar wist men van niets. Daarom nog maar eens de huisarts bellen.
Bandje, gedurende twee minuten: "Al onze assistentes zijn in gesprek. U wordt zo spoedig mogelijk geholpen."
Assistente, op gehaaste toon: "Ja, ik ga zo mee!" - verbreekt verbinding.
CasaSpider belt opnieuw.
Bandje, gedurende twee minuten: "Al onze assistentes zijn in gesprek. U wordt zo spoedig mogelijk geholpen."
Assistente: "Goedemorgen, huisartsenpraktijk ZusEnZo."
CasaSpider: "Goedemorgen, ja zojuist ging er wat mis. De verbinding werd verbroken en iemand zei dat ze zo meeging."
Assistente, beetje pinnig: "Oh, maar dat was ik niet dat was iemand anders."
CasaSpider: "Okay, geen probleem. Gisteren heb ik gebeld voor een recept maar de apotheek wist van niets."
Assistente: "Oh, maar dat heb ik wel via de computer doorgestuurd hoor."
CasaSpider: "Dat kan wel zijn maar het was er niet."
Assistente: "Ziezo, ik heb het nu nog een keer gestuurd."
CasaSpider: "Ja maar, dat heeft u gisteren ook gedaan en toen lag het er niet."
Assistente: "Ik heb het doorgestuurd dus nu moet het goed zijn."
CasaSpider: "Ja maar, gisteren ging het mis..."
Assistente: "Ja, dat ligt dan aan hun systeem."
CasaSpider: "Ja maar, daar ben ik de dupe van. Kunnen we dat op een of andere manier verifiëren?"
Assistente: "Neen, daar kan ik niet aan beginnen voor alle patienten."
CasaSpider, met oplopende bloeddruk en samengeknepen stem: "Okay, hoe heet die apotheek dan bel ik ze zelf wel."
Assistente: "Apotheek DitEnDat."
CasaSpider perst er nog een bedankje uit en drukt op de knop van zijn mobieltje om de verbinding te verbreken. Dan ontsnapt hem, ja hij is ook maar een mens, nog een laatste woord: "Kutwijf!"
Het mobieltje staat echter niet uit maar wel op luidspreker.
Iedere dag ongeveer tussen 07:20 en 07:30 start Giel Beelen op 3FM zijn radiospel Begin de dag met een dansje. Meestal bevind ik mij dan op de A59 en soms al op de Vlijmenseweg in Den Bosch richting de Druppel.
Voor degenen die niet zo vroeg uit de veren zijn, iemand geeft een kennis op voor het spelletje, Giel belt die kennis en die kennis zingt vervolgens begeleid met een muziekje de volgende tekst:
Begin de dag met een dansje
Begin de dag met een lach
Want wie vrolijk kijkt in de morgen
Die lacht de hele dag
Ja, die lacht de hele dag
Geen bijzonder ingewikkelde tekst, zeg nou zelf. Elke morgen probeer ik het liedje mee te zingen, er zit verder toch niemand in de auto. Het rare is dat ik hem niet uit mijn hoofd geleerd krijg. De eerste twee zinnen lukken nog wel maar dan gaat het mis. "Want wie lacht...", "Want wie 's morgens..." zijn mijn versies die ruw onderbroken worden door de echte. En de vierde regel begin ik vaak al met "Ja".
Mijn respect voor Andre Hazes, Rob de Nijs en hun collega's is groeiende.
De meerderheid van de DBA-hoek bij de Druppel is muzikaal enigszins in de jaren '60, '70 en '80 blijven hangen. Nadien is er nauwelijks nog goede muziek gemaakt is de heersende opinie. De radio staat afgestemd op Arrow Classic Rock met nummers van Led Zeppelin, Jimi Hendrix en Deep Purple. Regelmatig komt Focus voorbij. Focus was ergens in het begin van de vorige eeuw de band van Jan Akkerman en Thijs van Leer.
"Kom eens luisteren Ben", zegt collega Geoffrey. "Weet je wie dit zijn?"
Ben: "Dat is Focus. Focus met Sylvia om precies te zijn."
Peter L. mengt zich in het gesprek: "Die LP is van 1972 maar die muziek, die had zo afgelopen jaar gereleased kunnen zijn."
Met verheven stem besluit hij: "Da's modern spul hoor!"
Meer weten over Focus?
Situatie: Mijn werkplek bij de Druppel bevindt zich in een zaal met direct zicht op ongeveer 13 medewerkers. Zo tussen het werken door hoort men nog eens wat op een dag. Veel conversaties hebben een hoog Debiteuren-Crediteuren gehalte.
Zoals deze:
Collega-1: "Ik heb een ijzeren discipline!"
Collega-2: "Ja, maar die is dan helemaal verroest. Ghegheghe. Gheghegheghe... Gheghe."
Of uit de serie absurde gesprekken van een filosofisch ingestelde medewerker:
Filosofische collega: "Nog steeds zijn er mensen die denken dat het eeuwige leven onmogelijk is."
Gewone collega: "Dat denk ik ook."
Filosofische collega: "Dat denk ik niet."
(...)
Filosofische collega: "Eeuwig leven betekent niet dat je niet dood kunt gaan."
Doek.
CasaSpider zit aan te hikken tegen wel of geen Jaaroverzicht 2007. Vorig jaar is het er niet van gekomen en eigenlijk is dat jammer, immers er gebeurde een hoop. Als er straks na RTL Voetbal (VVV-Ajax 2-2) nog tijd over is maak ik wel een beginnetje.
Zaterdagavond vervulden Luchiano (10) en ik afwisselend de rol van VJ, enig idee wat dat is Cyberjunk? Om de beurt kozen we in YouTube een muziek-clip uit. Het was gezellig en leerzaam. Wel viel op dat Luchiano erg is beïnvloed door de TMF Party zender, te vinden op kanaal 351 bij @Home in Rijen.
De hele avond stond in het teken van muziek. We keken naar Idols. Voor het eerst trouwens maar men moet wat als Sterren dansen op het ijs er niet meer is. Er was een gastoptreden van Boney M met Bobby Farrell (Wikipedia). Grote genade, wat is die man oud geworden.
Volgens mijn zus Pascale ben ik zelfs in vergelijking met een lantaarnpaal nog houterig maar zij mankeert latent iets aan haar ogen. Heel erg allemaal en we praten er liever niet over, houden het binnen de familie. Hoe dan ook, vergeleken met de huidige Bobby Farrell kom ik erg kwiek en bewegelijk over.
"Vroeger was Bobby Farrell een held vanwege zijn manier van dansen", doceerde ik aan Lucy. "Velen probeerden hem na te doen." Op YouTube zocht ik Daddy Cool (1976) van Boney M op en later ook Ma Baker (1977) en een (niet lachen) puike versie van The Rivers of Babylon (1978). "Daar danst hij anders ook al heel gek", zei Lucy. "Ja, maar dat vonden wij leuk", zei ik.
Alides Hidding van de Time Bandits kwam voorbij. Ook hij is logischerwijs ouder geworden maar toch niet zo erg als Bobby Farrell. Snel liet ik een clipje aan Lucy zien. We kregen het over Idols jurylid Jerney Kaagman. "Nu lijkt ze een beetje op een uitgeknepen citroen maar vroeger was ze erg sexy in haar blauwe leren pak. En zij was het eerste naaktmodel in de Nederlandse Playboy."
In een uurtje tijd wist Lucy een heleboel meer over muziek uit de eind 70-er en begin 80-er jaren in Nederland en mijn relatie daarmee.
Werken geeft energie, men maakt nog eens wat mee. Ik ben gedetacheerd bij een bedrijf in Den Bosch met codenaam Druppel en zit tussen alleen maar mannen. De enige vrouwelijke collega is al de hele week ziek. Twee zinnen zonder enige relatie.
Op de afdeling heerst een Jiskefet-sfeertje. Twee mannen tegenover mij bespreken een probleem. De een vraagt de ander een oogje in het zeil te houden. "Ja, ik houd wel een zeiltje in het oog, ghe ghe ghe". In die trant.
Om te kunnen werken moet er eerst een stukje gereden worden. Vrijdag was het tamelijk mistig, zowel 's morgens als 's avonds. De afgelopen twaalf jaar heb ik geen mist gezien, op Curacao mist het nooit. Natuurlijk, mist is gevaarlijk maar het heeft ook iets moois.
Vooral op het stukje A59 net rechts van knooppunt Hooipolder dat onverlicht is. Daar zit men, alleen in de auto. De radio staat aan, de koplampen van de auto's aan de andere kant zorgen voor wat licht. De mijne laten soms de belijning van de weg zien, soms alleen maar een flard mist. Op de terugweg klinkt dan ineens uit de radio Smoke on the Water van Deep Purple. Het past precies bij de omstandigheden.
Even terug naar het werk. Plotseling tikt iemand mij op de schouder en roept: "Hé CasaSpider!" Het is mijn zwager Luc die voor Cisco zaken doet met de Druppel. Als hij weer weg is zegt mijn overbuurman: "Dat is ook wat. Jij zit hier nog maar een paar dagen en al ons bezoek kent jou al. Ja, zo is Brabant hè."
Zo, na een dagje werken is het weer tijd voor vijf dagen vakantie. Ook dat is Brabant, het is net Curacao.
Situatie: Het is maandagavond 22 oktober en we zijn aan het boerenbridgen. Deelnemers: CasasPa, Truus, Aly, Heiko, Lucy en CasaSpider. CasasPa heeft zojuist Cognac ingeschonken voor de mannen en voor Lucy.
Aly tegen Lucy: "Vind jij dat nou lekker, Cognac?"
Lucy: "Jawel."
CasaSpider: "Eigenlijk is Cognac een mannendrankje."
Truus: "Een mannendrankje?"
CasaSpider: "Ja, vrouwen drinken eerder bessenjenever."
Truus: "Ja, of een likeurtje."
Lucy: "IK BEN EEN BUURRRVRRROUW!"
De overigen kijken elkaar ietwat verbaasd aan.
Lucy tegen CasaSpider: "Hoe heet dat ook alweer in het Nederlands, campesina?"
CasaSpider: "Boerin."
Lucy: "Oh, dan heb ik het verkeerd gezegd."
Lucy: "IK BEN EEN BOERIN!"
Vandaar dat zij van Cognac houdt. Voor mij betekende het de vervulling van een geheime fantasie, met de buurvrouw naar bed gaan.
Zaterdag ging de vijfde editie van het Vogelverschrikkerfestival van start. Dit festival vindt plaats op het plantsoen bij de Frans van Besstraat in Valkenswaard en duurt tot en met zondag 28 oktober, de dag dat de prijzen worden uitgereikt voor de beste creaties.
Zover is het nog niet. Afgelopen zondag stonden er 100 vogelverschrikkers op het terrein, tenminste als het klopt dat het aantal deelnemers begrensd is op 100 en iedere deelnemer daadwerkelijk een vogelverschrikker heeft neergezet.
Uiteraard zijn wij van de partij, niet als vogelverschrikkers maar gewoon om te kijken.
Ja, ja, het thema vogelverschrikker zorgt voor een hoop open deuren wat grappen betreft. Neem bijvoorbeeld deze vogelverschrikker die uit angst voor Lucy hoog in zijn paal klimt. De camera beweegt ervan.
En wie is hier de vogelverschrikker, CasaSpider of de gigantische rugby-speler? Sommige voorzetten kan men maar beter zelf inkoppen.
We lopen virtueel over het festivalterrein. Het is de vraag of vogels net zo bang zijn als mensen voor de monsters uit de film Scream, Lucy is erger gewend en vindt het wel een zoentje waard.
We gaan verder met een kamikazevliegtuig gevolgd door een creatie waar men zelf iets mee kan doen. In dit geval het spit met een grote kraai (kip?) eraan ronddraaien. Er is er ook een waar men met de voet op een bepaalde plaats moet stappen waarna de vogelverschrikker een brullend geluid maakt. Kinderen vinden dit soort dingen het leukste.
We komen CasasPa tegen die samen met Heiko uit Winschoten, de vader van Truus, een rondje loopt. Goed gemaakt is een vogelverschrikker met licht terroristische inslag. Het laatst door Cyberjunk genoemde SAS-dieet (Schijt Aan Sonja) komt ook ter sprake en is mooi uitgewerkt. Maar wat een vogel hiermee moet?
Veel mannen vallen op blond maar CasaSpider houdt het bij donker en golfers zijn niet alleen gevaarlijk voor vogels. En wat te denken van Luchiano als de nieuwe Bokito? Oudere dames, maak vooral geen contact.
Het was frisjes maar daardoor ook verfrissend om buiten rond te lopen. Van vogelverschrikkers bekijken krijgt men honger en wij lopen naar de cafetaria op de hoek aan de overkant van de straat en bestellen een patat speciaal en eentje met ketchup. Wat boeit dat? Wel, ik heb er zelfs een foto van gemaakt. Patat speciaal is inmiddels ook Lucy's favoriet.
Het hele leven kan men zien als een kettingreactie, immers van eten krijgt men dorst. Zo steken wij wederom de straat over en gaan op het terras van de Fantast zitten. De Fantast is de stamkroeg van Pascale en Luc waar zij in vroegere jaren grote successen vierden met harmonie De Pimpelmezen.
Ook nu komen zij even langs met zoon Tom op de schouders van Luc en diens aankomende zusje (broertje?) in de buik van Pascale. Diana zit er een beetje doorheen en verwerkt de opgedane ervaringen met open mond en gesloten ogen.
Zoals gezegd is het nog de hele week Vogelverschrikkersfestival waar niet alleen vogelverschrikkers te bekijken zijn maar ook muzikanten als Faye Lovsky en Brian Setzer (ex-Stray Cats) alsmede de cabaretiers Kristel Zweers en Martijn Oosterhuis.
Nooit van gehoord trouwens.
Zaterdag speelden Curacao en Tokyo Kitasuna de finale van het International Championship te Williamsport, Pennsylvania. De winnaar speelt zondag de World Series Championship Game tegen de United States champion. Interessant, nietwaar? In de groepswedstrijden vaagden de Japanners Curacao nog met 10-3 van de mat. Zo eenvoudig ging het deze keer niet.
In de eerste helft van de zesde en laatste inning nam Curacao een 4-3 voorsprong door een klap in het verre veld van Ulrick Carmelia. Bijna liep er nog een Curacaoenaar binnen maar deze werd op de thuisplaat uitgetikt. In de gelijkmakende slagbeurt ging het echter volledig mis. Binnen no-time stonden er drie Japanners op de honken met slechts één man uit.
"Hoe gaat die arme pitcher dit nog rechtbreien", vroeg ik mijzelf af. Niet dus. Met een homerun beslechtte Ryo Kanekubo het pleit en schonk Tokyo Kitasuna de zege met 7-4. (Gamestory: Life Is Grand For Kanekubo, Japan) Een geflatteerde uitslag, maar het sprookje is uit.
Dat zondag de Consolation Game om de derde plaats met 1-0 verloren ging tegen Texas is slechts interessant voor de statistieken. Over een uur begint de finale maar die laten wij mooi aan ons voorbij gaan.
Ander onderwerp. Luchiano (9) gaf mij een leuke muziektip. Eres para mi van Julieta Venegas, een aanstekelijk nummer dat zomaar zomerhit zou kunnen worden als het tenminste zomer was. Uiteraard is de clip op YouTube te bezichtigen.
Het refrein gaat als volgt:
eres para mi, me lo ha dicho el viento,
eres para mi, lo oigo todo el tiempo,
eres para mi
Vrij vertaald:
je bent voor mij, dat heeft me de wind gezegd,
je bent voor mij, dat hoor ik de hele tijd,
je bent voor mij
Tsja, als de wind het zegt moet het wel waar zijn. Of men wordt opgenomen in een open inrichting, dat kan natuurlijk ook.
Situatie: We komen juist van Centrum Supermarkt te Mahaai vandaan en willen linksaf de Schout bij Nacht Doormanweg opdraaien. Het is druk. Tussen twee witte politie-auto's (Toyota Camry) kan ik de weg opschieten. We rijden richting het stoplicht voor de Santa Rosaweg en staan daar stil.
Luchiano (9) terwijl hij zijn kauwgum met een sierlijke boog uit het raam smijt: "Heel goed, deze keer is er geen auto in de buurt die ik kan raken."
CasaSpider: "Heel goed, vóór je staat een politie-auto en achter je staat een politie-auto."
Luchiano: "Oef."
Doek.
P.S. Jaja, we weten het wel. Het is niet netjes om een kauwgum uit het raam te smijten. Deze hoort in een prullenbak.
Situatie: Luchiano (9) vertelt in de auto op weg naar huis over zijn schooldag.
Luchiano: "Nathan heeft straf gekregen van de juffrouw Papiamentu."
CasaSpider: "O ja? Wat heeft hij gedaan?"
Luchiano: "Hij zat scheef en toen de juffrouw zei dat hij recht moest zitten bleef hij scheef zitten."
CasaSpider: "Nou die juffrouw Vanessa is streng zeg. En ze lijkt zo lief..."
Luchiano: "Lijkt!"
Luchiano: "She's a devil in a girl's body."
Doek.
Situatie: Als Luchiano (9) tegen CasaSpider zegt dat hij van hem houdt antwoordt deze bijna altijd: "Ik ook van mij." Casa ligt op bed zijn Prince2-boek te lezen en Luchiano komt binnen.
Luchiano: "Papa, wat is het tegenovergestelde van ik haat je?
CasaSpider: "Ik hou van jou."
Luchiano: "Dank je! Tegenovergestelden kunnen je veel helpen."
Doek.
Het komt uit Belgie maar ik werd erop attent gemaakt door Diamond Piet. Op 4 december 2006 schreef hij dat zijn zoon Jelle druk aan het jumpstylen is. Op Google Video wordt de duo-jumpstyle movie die Jelle gemaakt heeft met vriend Rick ontzettend vaak (126.206 keer) bekeken.
Veel dingen werken volgens het concept van de vicieuze circel. Als men een beetje begint te bewegen wil men meer bewegen. De pas aangeschafte spinning-bike wordt regelmatig gebruikt en is op zijn beurt katalysator om zelf eens met jumpen te beginnen. Als men het over jumpen heeft komt men automatisch terecht bij Patrick Jumpen.
Patrick Jumpen is het duo Patrick Perreira (18) uit Eindhoven en Dion Teurlings (17) uit Dommelen. Mijn vader CasasPa woont al tientallen jaren in Dommelen. Het gekke is dat ik hem nog nooit heb zien jumpen.
Datzelfde geldt trouwens ook voor collega-DBA Wim Jans. Die komt notabene uit Belgie, het land waar jumpstyle is uitgevonden maar ook hem heb ik nog nooit zien jumpen. Heel vreemd allemaal.
Terug naar Patrick Jumpen. Patrick heeft een instructie-video gemaakt met de titel: Tutorial Jumpen die Jan Peter Balkenende zelfs kan begrijpen. Had JP destijds maar een dergelijke instructie-video voor skateboards bekeken alvorens zich erop te wagen.
Vrijdagavond zaten Lucy, Luchiano (9) en ik voor de laptop en herhaalden keer op keer de drie stappen in de instructie-video. Lucy begrijpt de pasjes het eerst en Luchiano voert ze het beste nou ja in ieder geval het snelste uit. Ik heb mij vooral met de technische kant van de zaak beziggehouden.
Goede muziek om op te jumpen is van essentieel belang. Inmiddels hebben wij de volgende drie songs op cd:
Behalve goed jumpen kan Patrick ook heel aardige movies in elkaar zetten. Zo jumpte hij in het politieburo aan de Mathildelaan in Eindhoven. De movie waarin hij eerst solo, vervolgens duo met Dion en tenslotte zelfs met een geest (!) jumped is wat mij betreft tot nu toe de beste.
Binnenkort meer over het in de steigers staande project Latios Jumpen, Jumpstyle on Curacao.
Subtitel: Santo Domingo ligt in Belgie.
Situatie: Luchiano (9) en CasaSpider komen net terug van school en stappen uit de auto. Dan hoort laatstgenoemde een angstige gil.
Luchiano: "Papa, help! Doe de deur open!"
CasaSpider ziet dat het linkerachterportier dicht is maar dat Luchiano's duim er tussen zit. Hij doet het portier open.
CasaSpider: "Jongen, hoe kun je nou zoiets stoms doen. Is alles goed met je duim, kun je hem bewegen?"
Luchiano, terwijl hij zijn duim beweegt: "Ja, dat wel."
Nadiscussierend lopen ze het huis binnen. Lucy ligt met Diana (6 maanden) op bed en hoort hun geagiteerde stemmen.
Lucy: "Wat is er nu weer aan de hand?"
CasaSpider: "Ach, el imbécil heeft het portier dichtgegooid terwijl zijn duim ertussen zat."
Lucy: "Oh my God!"
Lucy rent naar de keuken, pakt een glas water met ijsklonten en steekt Luchiano's duim erin. Ze is behoorlijk ongerust.
CasaSpider: "Nou, nou, zo erg is het niet. Hij heeft het portier gelukkig niet hard dichtgegooid."
Lucy: "Woow, moet je kijken... de duim wordt al helemaal zwart!"
Terwijl CasaSpider zich verbaasd vooroverbuigt om de gehavende duim te bekijken zien wij uit onze ooghoeken Luchiano heftig gesticuleren.
Luchiano: "Maar mama, het is mijn andere duim!"
Doek.
Situatie: Luchiano (9) en CasaSpider zitten achter hun respectievelijke computer aan de eettafel. Na Langs de Lijn luisteren we via internet naar het programma Kruispunt. Daarin komt God ter sprake.
Luchiano: "Papa, geloof jij in God?"
CasaSpider: "Hmm..."
Moeilijke vraag, toch maar eerlijk beantwoorden.
CasaSpider: "Neen, eerlijk gezegd niet."
Luchiano: "Ik weet het nog niet."
CasaSpider: "Waarom niet?"
Luchiano: "Als ik geloof en hij bestaat niet geloof ik voor niets."
Doek.
Woensdag zijn Joe Veras en Yoskar Sarante aangekomen op Curacao. Op vrijdag 8 september treden zij op in het Curacao Festival Center. Joe Veras en Yoskar Sarante zijn bekende bachata-zangers uit de Dominicaanse Republiek.
In de comments bij de post Herstel Koningin Emmabrug van start is al heel snel door Donna een zijweg ingeslagen, namelijk waar de namen Casa en CasaSpider vandaan komen. Nu is dat op zich bijzonder interessant, maar zoals in de comments gemeld haalt de werkelijkheid het niet bij het instandhouden van het mysterie. Zoals zo vaak.
In 1998 kocht ik de cd Con más Amor van Joe Veras. Behalve de muziek viel mij nog iets op. Bijna bij ieder nummer presenteert Joe Veras zich als volgt: "Joe Veras, el hombre de tu vida". Dat getuigt van humor. Later gebruikte hij een andere spreuk, de tekst daarvan is mij ontschoten. Het was een beduidend mindere.
Op dat moment eigende ik mij zijn eerste subtitel toe en sindsdien is het CasaSpider, El Hombre de tu Vida... Toch nog een tipje van de sluier opgelicht.
Als speciale service zijn hier tekst en muziek te vinden van El hombre de tu vida door Joe Veras.
Het is op de kop af een jaar en een dag geleden dat we voor het laatst naar Carré zijn geweest. Tijd voor cultuur op het CasaLog.
Situatie: Luchiano (8) heeft nu al een paar weken vakantie. Op zich is dat leuk, maar zo nu en dan sluipt de verveling erin. Hij gaf zelfs aan de school te missen. CasaSpider zit op een ochtend op zijn werk. De telefoon gaat, het is Luchiano.
Luchiano: "Hallo papa. Ik ben vanmorgen bijna uit mijn bed gevallen."
CasaSpider: "Sjezus! Hoe kon dat nu gebeuren?"
Luchiano: "Wel, ik was aan het omrollen en kwam toen precies bij de rand van het bed. Toen ik mijn ogen opendeed zag ik niet de matras, maar de diepte. Ik schrok!"
CasaSpider: "Sjezus, wat een verhaal. Kun je dat misschien opschrijven, dat is leuk."
Luchiano: "Hmm... ik vind schrijven niet leuk dat weet je toch."
CasaSpider: "Ja maar, je zegt zelf dat je de school mist. Dit lijkt een beetje op dictee, dan is het net of je op school bent."
Luchiano: "Ja maar, ik mis eigenlijk vooral de pauzes."
Doek.
Zoeken is Big Business, dat is voor de meeste mensen geen nieuws. De stoffige bibliotheek als startplaats voor zoektochten is al lang vervangen door Google. Het grootste voordeel van Google en andere search-engines is niet alleen dat informatie snel beschikbaar is, maar vooral de ongehoorde actualiteit van de gegevens. Iets wat ik twee dagen geleden geschreven heb is reeds vandaag opvraagbaar.
Henk (ES/NL) vroeg zich in de post Pierna de Cerdo af of wij zaterdag nog verse ananas hadden gekocht. Jazeker! Nadat we geslaagd waren voor Lucy's outfits liepen we langs de Venezolaanse fruitbarkjes. Daar kan men heel goedkoop verse groenten en fruit kopen. De mannen, het zijn altijd mannen, zijn vaak ietwat opdringerig.
Deze keer keken ze echter schichtig naar een groep politie-agenten die op de hoek bezig was met een controle. Men is vooral op zoek naar illegale vreemdelingen. Het is geheel conform de kerstgedachte om deze mensen een dag voor Kerstmis op te pakken en in de barak bij Bon Futuro op te sluiten, in afwachting van hun deportatie. Verdonk woont niet alleen in Nederland.
Voor vijf gulden, het equivalent van ongeveer 2 Euro 38, zocht Lucy twee mooie ananassen uit. Waarvan er reeds één soldaat is gemaakt. De ander staat op de foto, maar waar? Zoek de ananas. Indien men de ananas niet kan vinden mag men op de foto klikken, dan wordt hij groter.
Een paar jaar geleden konden wij via TDS, ons draadloze kabelsysteem, Canal SUR ontvangen. Een zender voor heel Zuid-Amerika waarop programma's uit bijna alle landen van het continent te zien zijn. Op zondagavond keken wij vaak naar Panorama, een Peruaans programma dat diepgravend onderzoek doet naar diverse kwesties. Zoals destijds de zaak van ex-president Fujimori van Peru en Vladimir Montesinos, het voormalig hoofd van de Geheime Dienst.
Tijdens een van de afleveringen werd ik gegrepen door een apart lied met de titel Sufre Peruano, sufre hetgeen vrij vertaald betekent: "Je moet lijden man van Peru, je moet lijden". Peruaanse muziek is heel bijzonder, het klinkt altijd bijna precies hetzelfde. Denk panfluit.
Desalniettemin vond ik Sufre Peruano, sufre van Tongo direct erg mooi, misschien lag het aan de Tequila. In het kort gaat het erover dat men overal ter wereld Peruanen tegenkomt. Ze hebben hun land verlaten om een beter leven te zoeken (progresar) en uiteindelijk te triomferen (triunfar). Om dit te bereiken moeten ze echter eerst lijden (sufrir), zo ver van hun eigen land. Een tijdloos thema.
Gisterenavond zocht ik Sufre Peruano, sufre weer eens in LimeWire. En verhip, twee hits! Een paar minuten later schalde het lied door ons huis. Lucy vindt het ook mooi, maar De Maatstaf Voor Muziek zijnde Luchiano (8) trok een heel vies gezicht toen ik voorstelde om dit Peruaanse levenslied op zijn CD te branden.
De mp3 Sufre Peruano, sufre van Tongo staat online op het CasaLog. Verplaats u in een lijdende Peruaan en oordeel zelf.
Op donderdagavond 15 december 2005 vormde de band Immorales de surprise-act van de SQL Integrator IT-Party in café-restaurant Olé Olé. Welk van de drie verbindingsstreepjes is fout?
Uiteraard kon ik het niet laten om van dit unieke Immorales concert filmbeelden te maken. Het resultaat is een bijna acht minuten durende CasaMovie. Hier volgen tien redenen om deze movie niet te downloaden:
Nu zeg ik altijd zeg nooit nooit maar deze keer ook: "Een gewaarschuwd mens telt voor twee."
Download Immorales at Olé Olé (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 15,072,294 bytes.
Duration: 7.54 minutes.
Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.
Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.
Knuffelmarokkaan Ali B is doorgedrongen tot op de Antillen. Sterker nog, de Leipe Mocro Flavour klinkt hier tegenwoordig continue uit de speakers. Luchiano (8) is fan.
De mp3 moest direct op zijn verzamel-cd gebrand worden. We zochten de songtekst op internet en even later probeerde Luch de tekst mee te zingen.
Nu heeft hij vrijdag zijn rapport gekregen en is een van de twee beste lezers van de klas. Ter compensatie, voor schrijven stond er een vijf. Maar lezen kan hij dus goed.
Als ultieme inburgeringstest op het gebied van de Nederlandse taal noemde ik vroeger altijd het gedurende vijf minuten kunnen volgen van Jules Deelder. De Nachtburgemeester heeft wat mij betreft gezelschap gekregen van Ali B.
Wat rapped die snel zeg. Een aantal zinnen was Luchiano compleet ontgaan. Zoals kontelikkers likken me bil zo schoon. Half verbaasd, half glunderend keek hij me aan. En dan hadden we nog geluk dat het de remix betrof. In de originele versie gaat Ali B nog een stukje verder.
Bij de eerste zin van het refrein (Hoor dit is, ja dit is die Leipe Mocro Flavour) verstond Luchiano in eerste instantie: "Who did this". Of dit veroorzaakt wordt doordat een rap al snel enigszins Engels klinkt of door het feit dat hij meer Engels georienteerd lijkt is onduidelijk.
Vanmorgen zag ik Lucy al wat danspasjes maken op de tonen van de Leipe Mocro Flavour. Ik vrees dat we hier nog lang plezier van zullen hebben.
Het concert van Johnny Ventura zaterdagavond in Bati Paña was kort maar krachtig. Hevige regenval zorgde voor een abrupt einde. Het korte optreden heeft hoe dan ook indruk gemaakt.
De band waarmee Johnny optreedt is een typische Merengue band, waarin onder anderen de guiro (rasp) een belangrijke rol speelt. Twee dansers/achtergrondzangers, waarvan er een een tikkeltje merkwaardig was, en een danseres annex zangeres zorgden voor vocale en visuele ondersteuning. De danseres is volgens Lucy overigens een dochter van Johnny.
Het is een lange movie geworden, 5 minuten en 22 seconden. Eigenlijk is het vreemd dat zo'n kort concert tot zo'n lange film leidt. Het zal wel aan de Tequila gelegen hebben. Met pijn in het hart heb ik diverse stukken uit het openingsnummer geknipt. Desalniettemin is het nog steeds tamelijk lang. Houd toch maar vol, want daarna komt het tempo er in.
Qua monteren was het voordeel dat er geen gebruik van achtergrondmuziek hoefde te worden gemaakt. Nadeel is dat het geluid van een gewoon Sony fototoestel gepositioneerd vlak voor een paar grote speakers niet echt geweldig is. Maar datzelfde geldt evenzo voor de officële televisie-opnames van de show die toevallig maandagavond op kanaal-80 werden vertoond.
Belangrijker is dat de sfeer van dit letterlijk in het water gevallen concert overkomt. Een paar glazen Tequila komen hier wellicht bij van pas.
Download Johnny Ventura in Concert (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 9,896,082 bytes.
Duration: 5.22 minutes.
Voor de ware liefhebber die in bezit is van een snelle internetverbinding staat de Full Version van Johnny Ventura in Concert klaar. Hij beslaat niet minder dan 79,063,576 bytes, maar duurt precies even lang. In plaats van 320x240 ziet men de movie op 640x480 hetgeen een stuk aangenamer is.
Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.
Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.
De Curacao Lions Club bestaat 60 jaar en haalde Johnny Ventura naar het eiland. Wie is Johnny Ventura? Geboren op 8 maart 1940 te Santo Domingo, Republica Dominicana, als Juan de Dios Ventura Soriano nam hij in 1959 de artiestennaam Johnny Ventura aan.
Johnny Ventura is een van de grote Merengue-vertolkers uit de Dominicaanse Republiek, zowel door zijn zang als door zijn fabelachtige heupbewegingen. Zijn optredens in alle belangrijke clubs van Amerika en Europa hebben de Merengue feitelijk buiten Santo Domingo op de kaart gezet. Hieraan heeft hij zijn bijnaam El Caballo Mayor (Het Oudste Paard) te danken.
Op politiek gebied was Johnny Ventura actief als lid van de PRD, de partij van ex-president Hippolito Mejilla. In de jaren '90 is hij een aantal jaren burgemeester van de hoofdstad Santo Domingo (3 miljoen inwoners) geweest. Voorts presenteerde hij het veelbekeken televisie-programma Cuanto vale el show? (Hoeveel is de show waard?).
Een man die men graag eens wil zien optreden! De Curacao Lions Club maakte dit mogelijk. Ieder jaar organiseert deze club een concert ten behoeve van locale jeugdprojecten op telkens andere, speciale locaties. Zaterdagavond had men het schiereilandje Bati Paña omgedoopt tot Isla di Aventura. Bati Paña betekent letterlijk "kleren slaan", dit om ze schoon te krijgen.
De auto moesten we op een groot veld dat als parkeerterrein was ingericht achterlaten. Met bussen werden de gasten naar het feestterrein vervoerd. Daar stonden vele ronde tafels opgesteld, alsmede een groot podium. Wij zochten een plaatsje aan een tafel en haalden wat te eten. Eten en drank was in de toegangsprijs inbegrepen en we werden goed verzorgd door de vele serveersters.
"Hmm... ik voel een druppeltje", zei ik tegen Lucy. Even later begon het te hozen. Iedereen zocht een goed heenkomen bij een van de vele overdekte standjes met drank en voedsel. Daar stonden we dicht tegen elkaar gedrukt te wachten tot de bui over was. Het duurde een minuut of 20 voordat de menigte haar stoelen weer op kon zoeken. Stoelen die wel even drooggemaakt moesten worden.
We zaten nog geen tien minuten of de volgende bui sloeg toe. Daar gingen we weer met zijn allen. De eerste keer stond ik nog direct tegen de bar aan, de tweede keer bij de zoete nagerechten. Cakes, koekjes en wat dies meer zij, allemaal een stuk minder lekker dan een biertje natuurlijk. Dit was het uitzicht vanuit de toetjestent in de regen. Lucy hield zich kranig staande op haar hoge hakken.
Het ritueel van gaan zitten en vluchten voor de regen herhaalde zich enige malen. Tussendoor aten we nog een erg lekker soepje. De muziekapparatuur op het podium was afgedekt met witte doeken. Om iets na twaalven was het voor het eerst ongeveer een half uur achter elkaar droog.
Er werd omgeroepen dat Johnny Ventura zich reeds op het schiereiland zou bevinden. Mensen begonnen te lopen. In zulke gevallen weet Lucy in tegenstelling tot mij altijd precies waar het te doen is. We spoedden ons richting podium en daar, als uit het niets, doemde Johnny Ventura op. Vastberaden liep Lucy op hem af en zo stond ze even later met haar jeugdidool op de foto.
Johnny had haast. Veel fans wilden hem even zien en er waren de veiligheidsmannen. In minder dan een minuut was hij achter het podium verdwenen.
Het concert kon nu niet lang meer op zich laten wachten. Wij rukten op naar voren en stonden even later tegen het podium aan. De muzikanten kwamen op en begonnen alvast wat in te spelen. Er werd een Merengue ingezet. Een man verscheen vlak voor mijn neus on stage en kondigde Johnny Ventura aan. Daar stond hij ineens en het publiek vooraan ging meteen uit zijn dak.
Johnny Ventura bevond zich ongeveer een meter voor mij. Ik zag de geestdrift en voelde de energie. De man is 65 jaar maar heeft op het podium een enorme power. Bovendien straalt het plezier er zichtbaar van af. Lucy was van het lange wachten, de regen en het in verband met haar status nauwelijks alcohol mogen drinken ietwat slaperig geworden. Bij de eerste klanken van het concert veranderde dat op stel en sprong. Zij joelde, zong en danste hartstochtelijk mee.
Na drie of vier nummers verscheen de ongenode gast in de gedaante van regen wederom. Het podium was weliswaar overdekt, maar ook zo lek als een mandje. Dat kon ik goed constateren omdat ik onder het afdak stond en toch kletsnat werd. De band ging nog even door en Johnny Ventura improviseerde nog snel iets over de regen. Maar al snel moest men het voor gezien houden. Electronische apparatuur en water gaan nu eenmaal niet goed samen.
Het hoosde. Lucy verschool zich onder het podium. Langzaam maar zeker gingen steeds meer mensen weg, richting de pendelbus. Toen het iets minder hard ging regenen waagden ook wij de oversteek. Na even in de toiletruimte geschuild te hebben zagen wij een bus arriveren. We waren niet de enigen. Op slimme wijze wurmde Lucy zich tussen de dringende menigte en was binnen. Toen kon ik niet achterblijven. Er werd flink geduwd en getrokken, niemand wilde in de regen op de volgende bus wachten. Even later zat ik erin.
Vanaf de plek waar de bus stopte moesten we nog naar de auto lopen. Het parkeerveld was inmiddels tot een modderpoel verworden. Dit was geen avontuur meer, dit was Extreme Sports! Glibberend en glijdend bereikten we de auto. Tegen drieën waren we thuis. De babysit wachtte al op ons.
Een avond die we ondanks de regen niet graag hadden willen missen. Met dank aan Johnny Ventura.
Iedere morgen word ik om circa vijf over zes wakker met Maarten Schakel. Godzijdank ligt hij niet in mijn bed maar presenteert de ochtendshow Schakel Op! van Dolfijn FM.
Muziek wordt afgewisseld met anekdotes en soms een spelletje. Eigenlijk lijkt dit type disc-jockey best veel op een weblogger. Immers, voor iedere dag moet iets voorbereid worden, iets waar een verhaal in zit.
Maarten Schakel is pas 22 jaar oud en moet daarom nog veel ontdekken, vooral 's nachts. Dat combineert niet echt met een ochtendshow waar men om vijf uur voor op moet staan. Niet zelden presenteert Schakel derhalve met een vermoeide stem.
Op deze vrijdagochtend was dat anders. Maarten was zowaar uitgeslapen. Hij vertelde het ongeveer zo:
"Gisteren ging ik na de ochtendshow even ontbijten in Punda en om elf uur lag ik al in bed. Om vier uur werd ik wakker, o nee ik werd om half vijf wakker gebeld.
Toen had ik er dus al vijfeneenhalf uur slaap op zitten. Om half negen lag ik er alweer in en om vijf uur vanmorgen stond ik op. Nogmaals achteneenhalf uur geslapen. In totaal heb ik de afgelopen 24 uur dus 16 uur geslapen."
Achteraf toch niet zo uitgeslapen dus, maar we luisteren er daarom niet met minder plezier naar. Maarten Schakel heeft overigens, speciaal voor de fans, ook een weblog.
En er is meer Maarten Schakel op het CasaLog.
Een tijdje geleden hadden we hier ineens een hausse aan dubbelgangers te bewonderen. Zo was daar eerst CasaSpider himself die volgens zijn zus Pascale op Obersturmbahnführer Kessler lijkt. Gevolgd door Diamond Piet die volgens Ino (en vele anderen) als twee druppels lijkt op Father Stone.
Dat laatste gaat niet helemaal op voor mijn collega Dino Flores en zijn idool Julio Iglesias, maar er is zeker sprake van enige gelijkenis. Ik sprak even met Dino over zijn fascinatie voor Julio, hij heeft talloze concerten bezocht en behoort naar eigen zeggen tot de 50 grootste fans op aarde. Van Julio Iglesias wel te verstaan.
Als Dino naar een Iglesias-concert gaat is hij al uren van tevoren present, al dan niet legaal, om zelfs van het warmzingen niets te missen. Hij koopt altijd een kaartje voor de allerbeste plaats op rij één. Over een concert in Spanje vertelt hij: "Dan zit ik dus op rij één en de Koning van Spanje achter mij. Ja, je denkt toch niet dat ik iemand voor mij laat zitten!"
Nu heeft een aantal mensen een kaart om alle concerten te kunnen bezoeken, maar dan moeten ze wel staan. Ongeveer halverwege ieder concert begint Julio Iglesias te zingen: "Me va... me va..." Sommigen denken dan dat het optreden al afgelopen is en dat Julio weggaat.
De hardcore-fans kennen de truc en weten dat het concert pas ongeveer halverwege is. Toch ontstaat er op dat moment altijd wat chaos en daar maken de mensen met de staanplaatspasjes snel gebruik van door naar voren te stormen en pal voor het podium te gaan staan.
Dino: "Maar dan staan ze dus ook voor de mensen op rij één. Dus wat doe ik, als de eerste tonen van Me va... me va... klinken sta ik al in de startblokken en als de chaos begint ben ik als eerste bij het podium."
Ik moest naar de kapper, maar Dino vertelde zo enthousiast over zijn belevenissen als fan dat ik wel moest blijven luisteren. Tussen de hardcore-fans is zeker ook sprake van haat en nijd. Sommigen stelen zelfs Julio-gerelateerde zaken, van andere fans maar ook van Julio zelf!
Er schijnt een fan te zijn die reeds nu een boek over Julio Iglesias met nooit eerder vertoond materiaal klaar heeft liggen. Dino: "Die is straks miljonair. Op het moment dat Julio sterft brengt hij dat boek op de markt en loopt binnen. Maar Julio gaat de komende tien jaar nog zeker niet dood. Hij heeft de genen van zijn vader. Die is 91 en leeft nog steeds."
Speciaal voor de fans is een grote hoeveelheid foto's van Julio Iglesias concerten te vinden op Dino's website.
Situatie: Nadat Luchiano (7) zijn broodje frikandel zelfstandig en snel had opgegegeten kwam hij met zijn GameBoy naast mij op bed liggen. Een beetje uitrusten en een beetje kletsen. Plotseling klinkt de stem van Lucy door de kamer.
Lucy: "Luchiano! Heb je je eten op?"
Luchiano: "Ja, mama."
Lucy: "Ha! Papa heeft je zeker geholpen!"
Luchiano: "Neen, mama. Papa, heb jij mij geholpen?"
CasaSpider: "Neen, jongen."
Lucy: "Ha ha!"
(Na een korte stilte)
Luchiano: "Zie je, zo zijn vrouwen. Ze geloven je niet."
Situatie: Op het werk. Aan de tafels links naast mij zit tijdelijk een Zweed. Ik was zijn naam vergeten. De telefoon ging, het was I.
I.: "Hallo CasaSpider, zit Lars daar toevallig naast jou?"
CasaSpider: "Lars? Wie is dat?"
I.: "Die kleine..."
CasaSpider: "O, die oudere man?"
I.: "Ja, die!"
Tegen Lars: "Lars, a call for you!"
Tegen I.: "Ik hoop dat die geen Nederlands kan"
I.: "Woehaha!"
Het laatste item van iedere Raymann is laat show is het optreden van een band. Meestal haak ik op dat moment af, het is al laat en het zijn vaak niet de beste artiesten die langskomen.
Het optreden van De Jeugd van Tegenwoordig met hun hit Watskeburt heb ik echter helemaal uitgekeken. Deels uit fascinatie, deels doordat het een pakkend nummer is. Fascinatie omdat de tekst in straattaal is, een normaal mens begrijpt er niet veel van. En watskeburt is een erg leuk woord.
Het refrein:
Je bent een sjembek dat zeurt
Maar je weet niet watskeburt, watskeburt, watskeburt
Je bent een MC dat front
Maar je komt niet tot de grond, tot de grond, tot de grond
Je bent een MC met crown
Maar je weet niet wat is niou, wat is niou, wat is niou
Je bent een sjembek zonder klauw
En je bent niet 'bout it 'bout, 'bout it 'bout, 'bout it 'bout
De Nederlandse taal is duidelijk aan verandering onderhevig. Op televisie zag ik niet lang geleden een item over Sranan Tongo, de taal uit Suriname die vroeger alleen op straat werd gesproken, maar nu meer en meer invloed krijgt. Niet alleen in Suriname maar ook in Nederland.
Het Sranan Tongo lijkt zich te ontwikkelen tot het communicatiemiddel in de grote steden tussen mensen van uiteenlopende bevolkingsgroepen. Turkse, Marokkaanse, Afrikaanse, Indische middenstanders schijnen hun klanten en elkaar steeds vaker in het Sranan Tongo aan te spreken.
Het televisie-item was naar aanleiding van de introductie van het Prisma Sranan Tongo woordenboek. Er bestaan overigens diverse online-woordenboeken Sranan Tongo/Nederlands. Dit vind ik een hele mooie, vooral de navigatie is erg goed uitgevoerd.
Soko, Soko staat er alleen niet in.
We reden over de Schottegatweg (Ring) volgens mij richting Cerito, maar dat kijk ik morgen wel even na. Het was vlak voor het nieuws van half een. De tijd werd door Radio Hoyer opgevuld met Message in a Bottle van The Police.
Op de achterbank werden de oren gespitst en even later gaf Luchiano (7) te kennen dat dit nummer echt op zijn CD moest. "Weet je wel hoe oud dat nummer is?", vroeg ik hem om meteen zelf het antwoord te geven: "1979!"
"Zo oud?", klonk het op de achterbank. Ja, zo oud. Het nummer klinkt qua muziek eigenlijk nog best hip. De tekst is daarentegen duidelijk uit de vorige eeuw.
I’ll send an s.o.s. to the world
Bij het horen van deze regel uit het refrein vervormde het s.o.s. zich in mijn hoofd automatisch tot het meer eigentijdse SMS. We hadden het nog even over Morse en de betekenis van SOS. Kort-kort-kort, lang-lang-lang, kort-kort-kort (...---...) en Save Our Souls.
Verder maakte Luchiano zich nog enige zorgen hoe de brief uit de fles gehaald moest worden. Laatst hadden we het omgekeerde probleem. Hoe krijg je een modelbootje in een fles. Flink proppen is mijn eerste gedachte.
Sting is vermoedelijk een echte vrouwenman. Ik heb er nooit veel mee opgehad en zijn solo-carriere boeit me niet zo. Sommige nummers van The Police zijn echter gewoon klassiekers. So Lonely herinner ik me nog goed uit mijn studententijd. En dan met name in de Utrechtse studentendisco Woolloomooloo. Veel vrouwen zijn vreemd genoeg nogal idolaat van Sting, de huidige versie.
Met Limewire was Message in a Bottle snel gelocaliseerd. Als toegift deed ik er Roxanne bij. Na het beluisteren van dit nummer was Luchiano's commentaar: "Boring!"
Situatie: Zondagmiddag, Kontiki Beach. Twee vrouwen secreten (een blond, een bruin) beiden topless en een man, een meter of vijf schuin achter mijn bedje.
Blonde secreet: "Als je een borstvergroting wil moet het niet té zijn. Een maatje groter kan wel, ik zou 75C kunnen nemen."
Bruine secreet: "Ik heb al 75C."
Blonde secreet: "Heb jij al 75C? Jouw borsten zijn anders helemaal niet groter dan de mijne..."
Bruine secreet: "Nou, als ik de jouwe zo zie..."
Blonde secreet: "Nou, ik zie de jouwe ook en die zijn echt niet groter!"
Man: "Dames, dames... geen ruzie maken. Wat voor cupmaat heb ìk eigenlijk?"
Blonde secreet: "65AA, de kleinste maat!"
Bruine en blonde secreet: "Hahaha!"
Ijzige stilte... (gedurende een half uur)
Doek.
In de comments van de Candyshop-post raadde Bareuh een paar andere klassiekers aan. Onder anderen van Sir Mixalot, Snoop Dogg en Sisqo. Ik heb de songs onmiddellijk gedownload en ze staan al op Luchiano's CD. Zijn favoriet is er een van Sir Mixalot. Niet het door Bareuh aangedragen Baby got back overigens maar wel I like big buts.
Waar moet dat heen?
Ook op Luchiano's CD staat Mr Lonely van Akon. Hij hoorde het nummer in de auto en vroeg mij meteen om het te downloaden. Dat is nu echt een nummer waar ik niets aan vind.
Het is een groot verschil hoe kinderen tegenwoordig over muziek kunnen beschikken. Je geeft de titel op in LimeWire en vijf minuten later staat het nummer al op een CD. Dat was vroeger wel anders! Graag deel ik mijn eerste stappen op het gebied van de popmuziek. We gaan (ver) terug in de tijd, het is het jaar...
1971! 1971! 1971! 1971!
Ik zat in de brugklas van het Hertog Jan College in Valkenswaard en vriend Erik van Veldhoven was jarig. Hij gaf een feest. Sterker nog, een feest met meisjes erbij. Met een andere vriend toog ik naar platenzaak Pellemans (als ik mij niet vergis) en na lang beraad kochten we er onze eerste single: Borriquito van Peret. Een stukje van de onnavolgbare tekst:
Yo se mas que tu.
A=A
E=E
I=l
O=O
U=U
A----E
I
O
U!
Borriquito como tu. Tu-Ru-Ru.
Que no sabes ni la U
Tu
Ru. Ru
Borriquito como tu
Tu-Ru-Ru
Yo se mas que tu.
Het lijkt wel wiskunde! Grappig trouwens dat het een Spaanstalig nummer is. In het kader van de research voor dit stukje staat het lied inmiddels als mp3 te spelen. Bij de eerste tonen zei Luchiano (7) nog: "Die moet op mijn CD!", maar na een seconde of 30 veranderde zijn mening: "Dat nummer is dom."
Van het feest herinner ik me dat ik met ene Sylvia (als ik mij niet vergis) diverse handelingen met een ballon tussen onze lichamen moest verrichten. Ook is er gedanst op Borriquito.
Het volgende hoogtepunt in mijn muzikale ontwikkeling was Sacramento van de Middle of the Road.
Hmm, grappig. Zojuist heb ik via MSN iemand, niemand minder dan Karen, van haar stoel laten vallen. Alleen door te melden dat heel Curacao vandaag van een vrije dag geniet als compensatie voor het feit dat de Dag van de Arbeid dit jaar op een zondag viel.
Op de avond van de Dag van de Arbeid lag ik met Luchiano (7) op bed. Aangezien we allebei de volgende dag vrij hadden konden we het wat later maken. We plaagden elkaar met rijmpjes. Na een tijdje leerde ik hem het wonderschone lied Drie maal drie is negen. Om de beurt moesten we vervolgens een lied zingen.
Ik zing nooit en moest dus ver in het verleden graven. Mijn eerste song was Poesje Mauw en de tweede Zie de maan schijnt door de bomen. Het klonk inderdaad vrij duf. Snel zongen we weer Drie maal drie is negen en nu was het Luchiano's beurt.
Het bed begon wild te bewegen. Links naast mij lag Luchiano in een soort stuiptrekking te rappen: Candyshop, van 50 Cent. Dat is wel even schrikken! Gelukkig Hopelijk beseft Luchiano nog niet wat hij daar allemaal aan het zingen is. Een fragment.
[Intro: 50 Cent]
Yeah...
Uh huh
So seductive
[Chorus: 50 Cent & Olivia]
[50 Cent]
I take you to the candy shop
I'll let you lick the lollypop
Go 'head girl, don't you stop
Keep going 'til you hit the spot (woah)
[Olivia]
I'll take you to the candy shop
Boy one taste of what I got
I'll have you spending all you got
Keep going 'til you hit the spot (woah)
Luchiano deed het goed na, dat moet gezegd. Het nummer staat inmiddels op de verzamel-CD die ik voor hem heb gemaakt en die vrijwel elke dag wordt aangevuld.
Op verschillende plaatsen is de zoektocht naar de betekenis van Púluwe uitgezet. De eerste resultaten zijn inmiddels binnengekomen. Púluwe is inderdaad een oud-Papiaments woord en is synonyiem aan trahadó en luchadó. In goed Nederlands een harde werker en strijder.
Ik was weer in de kamer met de man en de twee vrouwen. Ik liep naar de man, laten we hem R noemen. 's Morgens had hij gezegd: "Voor twaalf uur zul je het weten." Nu was het kwart voor elf en hij zei: "Er is nog tijd!"
Toch ging R rondbellen. Helaas kreeg hij de juiste mensen niet aan de lijn. "Vanmiddag ga ik Farley zelf proberen te bereiken", beloofde R mij.
De dame die 's morgens de suggestie Pull away had gedaan bleek meer te weten. Laten we haar S noemen. Zij had op de radio gehoord dat Púluwe hard werken betekent maar dus ook expres met het Engelse Pull away is geassocieerd. In de zin van heen en weer bewegen. Farley Lourens beweegt zijn vinger ook van links naar rechts (en weer terug) als hij Púluwe! Púluwe! zingt.
In mijn kamer vertelde ik aan een collega die we hier voor het gemak C noemen wat ik te weten was gekomen. Toen C hoorde dat R Farley Lourens zelf ging bellen schoot hij in de lach. "Ja, dan zegt Farley zeker: kom vanavond langs, dan zul je het weten!", refererend aan R's eerdere twaalf-uur opmerking en Farleys voorkeur voor de herenliefde.
Voor mij volledig onverwacht heeft iemand uit Nieuwegein met de bijnaam Angel via Google de goede oplossing gevonden! Mijn complimenten aan Angel en ook aan Wordgumbo, an archive of public domain and redistributable language learning resources.
Zeer interessant. Ook het Papiamentu maakt deel uit van het archief. In Wordgumbo noemen ze het Papiamento met een 'o' aan het eind, dat is de Arubaanse variant. Ten onrechte wordt vermeld dat het Papiamentu gebaseerd is op het Engels, maar het woord Púluwe staat wèl in de woordenlijst!
Dat kan Don Amaro toch niet lang op zich laten zitten?
Update 28.01.2005 / 18:00
Inmiddels staan de lyrics van Lòs laga bai door Farley Lourens online.
Farley Lourens is vrijdag Rei di Tumba (Koning van de Tumba) geworden met zijn lied Lòs laga bai (Laat je gaan). Ik heb deze Tumba nu een paar keer gehoord en gezien en het is een goede Tumba.
Nu is er iets vreemds aan de hand. Twee of drie keer tijdens het lied is er een stukje waarin Farley Lourens vlak voor het publiek gaat staan, een beetje door zijn knieën zakt en met zijn vinger wijst terwijl hij zingt: Púluwe! Púluwe!
Dit dient uitgesproken te worden als Poeloewee met de klemtoon op de eerste lettergreep.
Ik kan redelijk goed Papiamentu verstaan, maar van Púluwe had ik nog nooit gehoord. Gelukkig heb ik vele Curacaoenaars als collega waar ik het aan kon vragen. Ik ging een kamer binnen met twee vrouwen en een man en vroeg wat Púluwe betekent. Het werd geheimzinnig stil, waarna de man de mysterieuze woorden sprak: "Voor twaalf uur zul je het weten".
Een dame wendde haar hoofd ietwat verlegen af en zei geen idee te hebben wat Púluwe betekent. "Ja, ja", dacht ik bij mijzelf. Heel veel Papiamentse woorden hebben een dubbele betekenis en de normaalst ogende zinnen zijn vaak al sexueel getint. Laat staan Púluwe dus!
Dat vermoeden werd nog versterkt doordat de man vervolgens zei: "Sommige woorden kun je wel zingen, maar je moet oppassen ze te te zeggen". De andere dame dacht dat het een verbastering was van het Engelse Pull away. Ze keek er ondeugend bij.
Ik werd alleen maar nieuwsgieriger en ondervroeg de mensen in mijn kamer. Ook zij hadden geen idee waar Púluwe voor staat. Volgens hun is het een heel oud Papiaments woord. Een collega gaat straks Elia Isenia bellen. Deze vrouw is al enigszins op leeftijd en tevens oud-winnares van het Tumba Festival. Zij gebruikt ook vaak hele oude woorden en uitdrukkingen in haar liederen.
De quiz-vraag van gisteren was (te) gemakkelijk, die van vandaag is in ieder geval niet via Google op te zoeken. Zelfs Don Amaro's geweldige Papiamentu Translator laat het ditmaal afweten!
Wat betekent Púluwe?
Guus Meeuwis is op het eiland! Afgelopen donderdag had hij een optreden op Mambo Beach en tevens was hij te gast bij Radio Dolfijn DJ Jules van Hest. Niet te gast bij Jules van Hest, maar wel op het eiland is mijn zwager Luc van Deuren (foto) samen met mijn zus Pascale. Sinds jaar en dag wordt Luc beschouwd als een Guus Meeuwis LookaLike.
Tot ieders verbazing noemde Luchiano (7) Luc in het begin van hun vakantie Guus. Luchiano heeft nog nooit van Guus Meeuwis gehoord. Inmiddels zegt hij weer gewoon Luc tegen Guus Luc. Tijdens het Oktoberfest werden wij door een aantal mensen aangestaard: "Is hij het nu wel of is hij het nu niet?"
Veel mensen weten dat Guus Meeuwis op het eiland is en dus was het heel goed mogelijk dat hij een potje bier ging drinken bij Pleincafé Wilhelmina.
Overigens is Luc niet alleen de LookaLike van Guus Meeuwis, het werkt ook andersom. Zo kwam een kennis van Pascale en Luc in Tilburg eens Guus Meeuwis tegen en was in de veronderstelling dat het Luc van Deuren was. Dat is toch wel een domper voor een bekende Nederlander.
Gisteren tijdens het Happy Hour hadden we het over Guus en andere Nederlandse zangers. Pascale zei dat Guus best goed kan zingen. Dat geloofde ik wel, maar hij is natuurlijk geen Lee Towers, Marco Borsato of Rene Froger. Pascale verdedigde Guus hartstochtelijk, hij lijkt immers op Luc, en zei dat Marco Borsato toch een enigszins afgeknepen stemmetje heeft bij de hogere tonen.
Een groep die haar qua zang wel was meegevallen is Kane. "Aha, met Dinand Woesthoff", wist ik uit verhalen van de Nieuwe Revu. "Ja", zei Pascale, "die kan best goed zingen!"
CasaSpider: "En hij is zeer geliefd bij de dames!"
Pascale: "Nou, hij ziet er heel goed uit!"
CasaSpider: "Beter dan Guus Meeuwis?"
Luc keek Pascale vorsend aan. Na enige aarzeling zei mijn zus: "Ja, hij is wel knapper!"
Dat is nu weer het nadeel van LookaLike van Guus Meeuwis zijn.
P.S.
Speciaal voor CasasPa: het Pascale en Luc op Curacao 2004 foto-album telt inmiddels 43 foto's!
Vlak achter mijn werkplek bij UTS Vredenberg bevinden zich drie deuren. Hierover schreef ik al eens in het stuk Doolhof. De indeling is inmiddels een tikkeltje gewijzigd. Op dit moment zit mijn collega Ino Laurensse schuin links voor mij. Als Ino de kamer verlaat, voor een kopje koffie bijvoorbeeld, doet hij dit altijd door de meest linkse deur.
Steevast komt hij even later door de meest rechtse deur weer naar binnen. Het geeft een bijzonder onrustig beeld als links en rechts van je deuren open en dicht gaan. Het deed mij denken aan het Theater van de Lach. Vanaf dat moment ben ik Ino dan ook John Lanting gaan noemen.
Voor degenen die niet weten waar ik het over heb (neen, ik noem geen namen deze keer), John Lanting was in de jaren '80 (?) de Koning van de Klucht. Het decor op het toneel was eenvoudig, kenmerkend was het grote aantal deuren. Deuren waar om de haverklap mensen door weggingen of juist door naar binnenkwamen, niet zelden tegelijkertijd. Dit vond men in die tijd hilarisch. Bekende kluchten van John Lanting waren Nee schat, nu niet! en Hé, mag ik mijn echtgenote terug?!
Is het niet vreemd, vanaf het moment dat ik Ino met John Lanting associeerde begon hij ook qua uiterlijk steeds meer op de kluchtenkoning te lijken! Zeker als Ino zijn bril op had. En ook de initialen komen bijna overeen: I.L. versus J.L., dat kan toch geen toeval zijn?
Eigenlijk vond Ino dat zijn spel met de deuren meer leek op de verdwijntrucs van David Copperfield, maar ik heb hem er toch van kunnen overtuigen dat hij meer op John Lanting lijkt. Dat van David Copperfield had ook meer te maken met Claudia Schiffer.
In goed overleg besloten we een Ino Lanting Fotosessie te houden. Op de foto's ziet het gedoe met de deuren er wellicht wat statisch uit. Het geklapper dient men er zelf maar bij te denken. Helaas was Ino zijn John Lanting-bril vergeten.
Voortbordurend op dit concept zie ik nog wel enige interessante typetjes in ons bedrijf rondlopen. Voor een soortgelijke fotosessie. Jammer alleen dat er geen Jennifer Lopez tussen zit...
Uiteraard las ik gisteren over het afscheidsconcert van André Hazes in de Amsterdam Arena. De kist van André op de middenstip en een Ajax-stadion gevuld met het typische Hazespubliek, dat zou wat worden. In Amsterdam werd zelfs gevreesd voor een grote chaos.
Hoe anders verliep deze avond. Gelukkig zond BVN het afscheid helemaal uit. Van negen uur tot kwart over elf. Ik ging in mijn stoel zitten met, heel toepasselijk, een pilsje. Ik vroeg aan Lucy of zij ook zin had om te kijken. Ja hoor, ze was nieuwsgierig.
Ik moet eerlijk bekennen dat het afscheidsconcert mij flink heeft aangegrepen. Wim Bohnenn, de man die het gebeuren aan elkaar praatte deed dat erg goed. Ook burgemeester Cohen wist de juiste toon te raken evenals de vele sprekers na hem. Misschien met uitzondering van Frits Barend die het waarschijnlijk wel goed bedoelde, maar waar ik met gekromde tenen naar keek en luisterde.
Met name de liederen van Hazes maakten veel meer indruk op mij dan ik vooraf voor mogelijk had gehouden. Nummers als Het is koud zonder jou en vooral het op magnifieke wijze door Trijntje Oosterhuis vertolkte Kleine Jongen lieten de rillingen over je rug lopen. Door het geweldige publiek in de Arena dat zijn emoties de vrije loop liet en door André's teksten die juist door zijn dood een speciale betekenis kregen.
Kleine jongen
Als jij dan later groot bent
Dan is je vader er misschien niet meer
Vertel dan aan je eigen kinderen
De wijze lessen van je oude heer
André's zoon André Junior van tien jaar zat naast zijn moeder en zijn zus op de eerste rij. Dit lied was voor hem geschreven. Het was mooi om te zien hoe Kleine Dré aan het eind van de avond in een volle Arena met vaste stem zijn afscheidswoorden tot zijn vader richtte. Vooral toen hij zich even vergiste en shit! riep, waarna hij zijn verhaal afsloot met de trieste waarheid dat ze nu met zijn drieën verder moeten gaan, zonder vader.
Ik was niet de enige thuis die regelmatig hard op zijn onderlip moest bijten. Lucy zat zachtjes te snikken en hield regelmatig een krant voor haar ogen. "Hoe kan dat toch, nu zit ik te huilen om iemand die ik helemaal niet ken!" en "Waarom heb je me nooit over die man verteld?"
Ik weet het ook niet. Het was een indrukwekkend concert en een schitterend afscheid van en voor André Hazes.
André Hazes, 30 juni 1951 - 23 september 2004.
Ik hou van muziek. Net als met veel dingen in het leven hoef ik echter niet steeds iets nieuws te ontdekken. Met de muziek die ik mooi vind hou ik het lang uit. Met eten heb ik dat ook, kogelbiefstuk en patat vervelen mij nooit.
Luchiano (6) heeft een zeer diverse muzieksmaak. Zijn favorieten zijn Vico C featuring Tego Calderon & Eddie D met El Bueno, el Malo y el Feo en Fat Joe met Lean Back. Laatst stopte ik eens een andere verzamel-cd in de cd-speler van onze auto. Dat riep herinneringen op bij Luchiano.
In de auto vraagt hij nu zo'n tien keer per dag of ik Faluma van Square One op wil zetten. Dat doe ik met plezier, want het is ook een van mijn favoriete nummers.
Faluma was hier een grote hit in 1999/2000, niet lang nadat Lucy naar Curacao is gekomen. Als Faluma ergens gedraaid werd dansten wij daarop.
Square One is afkomstig van Barbados. Hun CD In Full Bloom hebben wij ook in huis. Dat is handig voor Luchiano, want zo kan hij behalve in de auto ook in huis naar Faluma luisteren. Van Lucy moet dit wel met een koptelefoon.
Eigenlijk moet ik er eens een mpeg-filmpje van maken, Luchiano zingt namelijk luidkeels mee terwijl wij de muziek niet horen. De met koptelefoon getooide zanger denkt dat hij prachtig met de muziek meezingt, in werkelijkheid is het niet om aan te horen. U kent het effect wel.
Ik weet niet of Faluma in Nederland een hit is geweest. Voor iedereen die nu denkt: "Faluma, Faluma, waar gáát dit over?" heb ik het nummer online gezet. Download (right mouse-click / save target as) Square One-Faluma (3,706 Kb).
Over toeval gesproken. Lijn heeft een jukebox inelkaar geflanst waarmee zij mp3's op haar site kan zetten die na verloop van een bepaalde tijd vanzelf verdwijnen, volautomagisch. Ik ging meteen rechtsonder kijken welke mp3's de jukebox nu bevat. Wat schetste mijn verbazing toen ik daar Faluma zag staan! Niet van Square One maar van Ai Sa Si. Ik heb hem meteen gedownload en beluisterd.
De Faluma van Ai Sa Si is een originele uitvoering van het kawinaliedje dat door Square One in een Soca-jasje is gestoken (bron). Het nummer staat nog zo'n 30 uur online bij Lijn.
Hoogste tijd om te gaan luisteren! Van de Square One uitvoering krijg ik nog steeds kippenvel...
Get ready to wine!
Get ready to wine!!!
(Werktitel: de gierige Hollander)
Situatie: We lopen in Punda en Luchiano (6) is aan het zeuren dat hij een kadootje wil. Terwijl hij gisteren nog een bal heeft gekregen.
Scene 1
Luchiano: "Ah papa, koop een kadootje voor mij. Een klein kadootje..."
CasaSpider: "Neen, ik heb gisteren al een bal voor je gekocht. Is het dan nooit genoeg?"
Luchiano: "Sjonge, iets van 11 gulden en je wilt het niet geven. Je lijkt bijna op Dagobert Duck!"
CasaSpider: "Ik zie toch wel een verschil!"
Luchiano: "Ja, jij bent niet rijk."
CasaSpider: "Precies!"
Luchiano: "Daarom zei ik ook bijna!"
Doek.
P.S. Met dank aan Utrecht hoef ik vanavond geen Studio Sport te kijken, dat scheelt weer!
Wie maakt dat ik niets meer lust
Wie verstoort mijn rust
Iedereen weet dat ik CasaSpider heet, hmm... ik lijk Repelsteeltje wel. Mijn ouders konden CasaSpider echter niet uitspreken en daarom noemden ze mij...
Ja dat is Peter, ja dat is Peter
Waarom doe ik alles fout
Ben ik warm of koud
Dat komt door Peter, dat komt door Peter
Peter is een nogal duffe naam. Tegen Spaanssprekenden zeg ik altijd dat ik Pedro heet, maar dat is in hun ogen nu juist de allersaaiste naam die er bestaat. En Casa de Araña ligt ook niet echt gemakkelijk in de mond.
Peter is mijn ideaal
Grijze trui en rode sjaal
Gedurende een hele tijd was ik inderdaad in het bezit van een grijze trui en een rode sjaal. Die combinatie droeg ik met plezier, met dank aan Sweet Sixteen. Een toenmalige collega meende grappig te zijn door deze mooie woorden te verbasteren tot "Dik, lui, vet en asociaal, Peter kennen we allemaal". Met die collega is het vast niet goed afgelopen!
Blauwe ogen, donker haar
Groot en knap en achttien jaar
Peter vindt de meisjes dom
Kijkt niet naar ze om
Want zo is Peter, want zo is Peter
Peter, Peter zie je niet
Dat ik ziek ben van verdriet
Peter, ik ben verliefd
Ja, ik herken me wel in dit geweldige nummer. Zojuist heb ik het in mp3-formaat binnengekregen via mijn gewaardeerde Belgische collega Wim Jans. Op mijn opmerking "Goed nummer, hè?" antwoordde Wim: "Het is niet echt mijn genre moet ik zeggen (en dan blijf ik nog beleefd)". Over Wim zijn natuurlijk nooit zulke mooie liederen geschreven.
Ik zal u het tweede couplet (waarin ik in de hoogste klas zit) besparen, alhoewel ik mij niet kan voorstellen dat er mooiere liedjes met een bepaalde naam bestaan. Nou vooruit, misschien met uitzondering van Nathalie dan...
(Werktitel: Ik ben een narcist)
Situatie: Thuis. CasaSpider gaat 's middags naar zijn werk. Luchiano neemt afscheid door zijn handen om Casa's middel te slaan (brood meenemen).
Scene 1
Luchiano: "Papa, ik vind jou heel lief!"
CasaSpider: "Ja jongen, ik vind mij ook heel lief!"
Luchiano: "Huh?!"
Doek.
Situatie: Kontiki Beach. De Spider ligt op zijn strandbedje, precies voor een rij met Nederlandse stagiaires.
Scene 1: (Telefoon)
CasaSpider: "Hey Angelo!"
Angelo: "......................."
CasaSpider: "Ja, ik heb ze gekilled."
Angelo: ".............."
CasaSpider: "Allebei, was eenvoudig."
Angelo: "....................."
CasaSpider: "Neen, je zult er geen last meer van hebben."
Scene 2: (Doodse stilte bij de stagiaires)
Doek.
(Werktitel: Zonder woorden)
Inleiding: In onze straat wordt het huisvuil op donderdagochtend opgehaald. De arrival-time van de vuilnismannen varieert nogal. Er valt geen peil op te trekken. Meestal verschijnen ze pas laat in de middag.
Situatie: CasaSpider ligt in zijn bed te dromen. In verband met Luchiano's Paasvakantie staat de wekker op 06:45. In plaats van op 06:15.
Scene 1: Casa's droom wordt om 06:24 woest verstoord door het geluid van een achteruitrijdende vuilnisauto (wij wonen in een eenrichtingsstraat). Haast is geboden. CasaSpider springt met een machtige sprong uit zijn bed, beseft gelukkig (voor de vuilnismannen) dat hij naakt is, trekt zijn rode sportbroek achterstevoren aan en rent zonder zelfs maar zijn bril op te zetten naar buiten. Trekt de kliko-bak over het pad door het hek naar buiten. Daar komt de vuilnisauto al aan.
Scene 2: Nahijgend kijkt CasaSpider naar de naderende vuilnisauto. Hij steekt vriendelijk zijn hand op richting een vuilnisman. Het blijkt echter gewoon een onbekende passant te zijn. CasaSpider heeft -6 aan beide ogen.
Doek.
(Werktitel: My name is Nobody)
Situatie: CasaSpider entert 's morgens om 07:31 als eerste van acht collega's zijn kamer. IJverig begint hij te werken.
Scene 1: Om 07:40 komt een medewerker van een andere afdeling de kamer binnen, kijkt rond en zegt: "Hé, er is nog niemand!"
Scene 2: Om 07:50 komt een medewerkster van diezelfde andere afdeling de kamer binnen, kijkt rond en zegt tegen mij: "Hé, alleen jij bent er maar!"
Doek.
What can I do sunder you Rosmijna!
What can I do!
What can I do!
What can I do sunder you Rosmijna!
What! What! What can I do!
Say me it now! What can I do!
What can I do! And I love you!
I love you! But what can I do!
Music & Lyrics by Luchiano©
Download WhatCanIdo.mpeg (Right mouseclick, Save Target As...) for free!
Size: 2,259,303 bytes.
Duration: 24 seconds.
Uiteraard is deze CasaMovie binnenkort ook in Google Video te aanschouwen.
Explore the CasaMpeg Category or retrieve a list of all CasaMovies.
Gisteren mocht u stemmen waar wij heen zouden gaan, naar de Curacao Triathlon of naar Mambo Beach. Er zijn maarliefst één stemmen uitgebracht (Piet, bedankt) en deze waren allemaal voor de Triathlon.
Wij zijn dus naar Mambo geweest. Tja, zelfs in de politiek beslist de meerderheid lang niet altijd, laat staan op dit log. Even lekker zwemmen en zonnen heeft mij goed gedaan. De twee Happy Hours ook, ondanks dat de hele groep zich op Porto Marie bevond.
Lucy en ik stonden gezellig ons biertje te drinken bij Wet&Wild, kijkend naar de mensen en luisterend naar de muziek. Lucy had het goed naar haar zin, het type muziek beviel haar wel. Kent u Papi Chulo van La Factoria? Valt allemaal enigszins in de stijl van dameskonten, grote limousines en veel goud als u begrijpt wat ik bedoel.
'Ja, dit is muziek voor jonge mensen', zei Lucy al dansende tegen mij. 'Ach, het is mij al een tikkeltje te ouderwets', antwoordde ik haar. Nu vind ik Papi Chulo en ook Todavia best leuke nummers, zo oud ben ik niet!
Even later zag ik in de verte mijn Canadese collega Luc aankomen, samen met zijn vriendin Stéphanie. Ik had Stéphanie nog nooit gezien en was enigszins nieuwsgierig. Al enige weken probeerde ik Luc ertoe te bewegen eens met haar naar het Happy Hour op Wet&Wild te komen. Het viel niks tegen.
Luc en Stéphanie gingen even naar de bar om iets te drinken te halen. We hebben ze niet meer teruggezien. Vanmorgen vertelde Luc me dat hij maarliefst 15 minuten bij de bar had gestaan, maar dat hij niet geholpen werd. Hij was pissed off en ze besloten weg te gaan.
Ook beklaagde Luc, die slechts iets ouder is dan ik, zich over de muziek, die hij als te hard en f*cking sh*t bestempelde. Ik stelde hem voor om de DJ's bij zijn volgende bezoek alleen Pink Floyd en soortgelijke muziek te laten draaien. Dan zou het meteen een stuk rustiger aan de bar zijn!
Schoenen moeten zwart zijn. Sinds het begin der tijden zweer ik bij zwarte schoenen. Zwarte schoenen, blauwe jeans en een wit T-shirt, zeg maar het The Fonz uniform, is jarenlang mijn favoriete kleding geweest. Het witte T-shirt wordt tegenwoordig regelmatig ingewisseld voor een overhemd, maar de rest blijft. Tenminste in mijn vrije tijd.
Heel vreemd, maar volgens mij vinden vrouwen bruin leuker dan zwart, zeker als het gaat over schoenen en riemen. Aan de kleur schoenen en riemen kan men enigszins aflezen wie er de baas is in huis. Ik heb inmiddels drie paar bruine schoenen en meer bruine riemen dan zwarte.
Het laatste paar schoenen hebben we gekocht in Santo Domingo en het zijn bruine. Maar sjonge-jonge, wat zitten die lekker! Op dit moment heb ik zwarte aan, van beduidend mindere kwaliteit. Laatst liet een complete zool los, ik leek wel een zojuist beslagen paard als ik door de gang liep! Lucy heeft de zool vakkundig gelijmd, maar ik ben het vertrouwen in die schoen kwijt.
Op een der beste muziekalbums aller tijden Absolutely Free! (1967) van Frank Zappa staat een geweldig nummer: Brown shoes don't make it. Deze song gaat over het establishment in de USA, dat gewoontegetrouw bruine schoenen draagt. Kritische, zelfdenkende mensen dragen zwarte schoenen, de rest is vegetables in de ogen van Zappa.
In de song wordt een gezapige man (burgemeester!) belicht die zijn avonden voor de TV doorbrengt. Terwijl zijn vrouw een orchidee-show bijwoont, fantaseert de man over seks met een 13-jarig meisje. Op de vraag wat hij zou doen als het zijn eigen dochter betrof, antwoordt de man na enig aarzelen dat hij haar zou overgieten met chocoladesaus.
De tekst van het nummer laat ik hier achterwege. Ten eerste omdat ik een fanatiek tegenstander ben van het posten van songteksten en ten tweede omdat Brown shoes don't make it in dit Dutroux-tijdperk eigenlijk wel een heavy tekst is. Tja, in de jaren zestig kon er op sommige gebieden meer dan in de 21e eeuw.
Grappig in deze context is dat het Spaanse woord voor schoen zapato is. Zoeken in Google naar Brown shoes don't make it geeft de schoenen-site Zappos.com als eerste resultaat.
Geïnspireerd door Elmer en Dr. Aap ben ik gaan nadenken over mijn Muziek Top-5. De samenstelling van zo'n Top-5 is nooit helemaal eerlijk, aangezien de keuze voornamelijk bepaald wordt door hetgeen men het laatst heeft gehoord. Dat is ook logisch, een mens wordt namelijk ouder en wijzer. Toen ik acht was vond ik vast een of ander dom liedje ontzettend leuk, maar dat zet ik natuurlijk niet in mijn Top-5.
CasaSpider's Muziek Top-5:
1. Jimi Hendrix - Hey Joe
2. Joe Veras - El hombre de tu vida
3. Javier Solis - Esclavo y amo
4. Ramses Shaffy & Liesbeth List - Pastorale
5. Lee Towers - Het Feyenoord Lied
Zal ik even beknopt vermelden waarom? Nou vooruit dan.
Toen ik Hey Joe voor het eerst hoorde (heel lang geleden) was ik er meteen door geraakt. Ik had het nummer opgenomen van Arbeidsvitaminen (sic!), samen met River Deep Mountain High van Tina Turner, ook een mooi nummer. Hey Joe kreeg later steeds meer betekenis voor me. Eens draaide ik het nummer zeker 60 keer achter elkaar in mijn studentenflatkamertje, toen mijn favoriete huisgenote in de kamer onder de mijne lag te rollebollen met een minder favoriete huisgenoot.
De cd El hombre de tu vida was de eerste Bachata-cd die ik heb gekocht. In die tijd leerde ik Lucy kennen. Dit nummer brengt nog steeds veel herinneringen naar boven.
Esclavo y amo van Javier Solis is gewoon een prachtig, romantisch nummer. Datzelfde geldt ook voor Pastorale. Liesbeth List en Ramses Shaffy, dat is nou echt een duo dat voor elkaar geschapen is. En Pastorale voor hun. Ik heb ze het een keer live op televisie zien zingen en dat heeft een onvergetelijke indruk op me gemaakt.
Lee Towers in een Top-5, dat zal niet vaak voorkomen! Dankzij het geweldige Feyenoord Lied is het toch gebeurd. Voetbal is gevoel en mijn gevoel is Feyenoord. Gelukkig is Lee Towers Rotterdammer, want in Nederland is er geen betere zanger om dat gevoel te vertolken. Daar is Lucy het helemaal mee eens, zij is een echte fan van Lee.
